tag:blogger.com,1999:blog-2452304175238692971.post5261635815594478197..comments2023-10-25T16:35:14.147+03:00Comments on Homa Educandus: Μπαμπά, πρέπει να σου πω για το Μίκυ...ΔΑΝΑΗhttp://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-2452304175238692971.post-53391781332230490352009-09-13T20:09:43.138+03:002009-09-13T20:09:43.138+03:00Ευχαρίστως να το δημοσιέψεις και μιάς και το έφερε...Ευχαρίστως να το δημοσιέψεις και μιάς και το έφερε η κουβέντα, νά και ένα άλλο κειμενάκι που είχα συγγράψει 5 χρόνια πρίν σε ένα πρόγονο του mycmics.gr στο pathfinder..<br /><br />μισό λεπτό να το βρώ..!!! αα νάτο..!!!<br />ο τίτλος που του είχα δώσει ήταν:<br /><br />Μίκυ Μάους Δραχμές 3<br /><br />Μια φορά και έναν καιρό που ήμουνα μικρό παιδί, εκεί γύρω στο 1970,<br />δεν υπήρχε η τηλεόραση όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Υπήρχαν δύο μόνο κανάλια<br />και αυτά αρχίζαν το πρόγραμμα τους στις 5:30 το απόγευμα.<br />Εννοείτε ότι ήταν ασπρόμαυρες τότε. Οι έγχρωμες τηλεοράσεις εμφανίστηκαν το 1980.<br />Κινούμενα σχέδια έπαιζαν στο πρώτο μισάωρο του προγράμματος και ήταν κάτι πολωνέζικα καρτούν (Μπόλεκ και Λόλεκ) που ήταν γελοία για τα σημερινά στάνταρντ.<br />Είχε και μία φορά τη εβδομάδα Ποπάυ.<br />Κάθε Κυριακή όμως στίς 6:30 είχε την εκπομπή «Από τον κόσμο της Ντίσνεϋλαντ».<br />Εκεί πραγματικά ήταν μαγεία.<br />Το πρόγραμμα ξεκινούσε με την εμφάνιση του ίδιου του Ουώλτ Ντίσνεϋ.<br />Ντυμένος με κουστούμι και γραβάτα καθόταν όρθιος ή ημικαθιστός σε ένα γραφείο που πάνω του ήταν μια μεγάλη υδρόγειος σφαίρα. Καλησπέριζε και ξεκινούσε την διήγηση σχετικά με την ταινία που πρόκειται να παιζόταν. Ο πρόλογος του αυτός ήταν απαραίτητος γιατί η μοναδική του διήγηση σε συνέπαιρνε αμέσως και σε έβαζε αμέσως στο κόσμο του, « στο μαγικό κόσμο του Ντίσνεϋ» όπως έλεγε.<br />Δεν ήταν όλες οι ταινίες καρτούν. Οι πιο πολλές ήταν κανονικές ταινίες με μοναδικό στύλ και θέμα περιπέτειες ανθρώπων και ζώων στη θάλασσα, στο δάσος και γενικά σε μέρη άγνωστα σε εμάς τα τότε ελληνόπουλα.<br />Χρώμα δεν υπήρχε πουθενά.<br />Χρώμα υπήρχε μόνο στο περίπτερο της γειτονιάς.<br />Εκεί μόνο υπήρχε χρώμα. Στα κόμικς πού κρέμαγαν κάθε εβδομάδα τα περίπτερα μπορούσες να δεις χρώμα. <br />Ακόμα και τα έργα στο σινεμά ήταν ασπρόμαυρα. Λίγες οι ταινίες που ήταν έγχρωμες<br />αλλά και όταν γίναν πιο πολλές δεν έπαιζαν παιδικά ή καρτούν.<br />Ετσι τελικά το περίπτερο της γειτονιάς ήταν το σημείο που θα αγόραζες τα όμορφα αυτά βιβλία με τα ζωηρά χρώματα και τις ωραίες περιπέτειες.<br />Άρχιζα να τα διαβάζω από τεσσάρων χρονών. Όταν πήγα στη πρώτη Δημοτικού ήξερα ήδη να διαβάζω γιατί είχα συμπλήρωση πάμπολλες ώρες στο διάβασμα Μίκυ Μάους και όχι μόνο Μίκυ Μάους. <br />Τότε είχε τρεις δραχμές το τεύχος.<br />Είχα προσέξει ότι εκεί που έγραφε τα σχετικά για τα στοιχεία της έκδοσης του περιοδικού, έλεγε ότι τα γραφεία ήταν στη Αθήνα, Ερμού 8.<br />Εγώ μένω επαρχία αλλά η μητέρα μου μια φορά το χρόνο πήγαινε στη Αθήνα και συγκεκριμένα στη Ερμού γιατί εκεί μεγάλωσε και εργαζόταν.(την είχαν υιοθετήσει σαν ψυχοκόρη μια πλούσια οικογένεια.. στη πραγματικότητα ήταν υπηρέτρια)<br />Οπότε σκέφτηκα ότι είναι εύκολο να βρώ το νούμερο 8.<br />Ήδη ήξερα ότι τα ζυγά νούμερα είναι στα δεξιά και τα μονά αριστερά. (..αν είναι για κυνήγι θησαυρών γίνεσαι ντετέκτιβ απο τα γενοφάσκια σου..!!)<br />Το μόνο που έμενε ήταν να πείσω τη μητέρα μου να χασομερήσει λίγο από τις δουλειές της για να το βρω πού να είναι όταν θα πηγαίναμε στην Αθήνα.<br />Έτσι και έγινε. (δεν μου χάλαγε χατήρι η καϋμένη)<br />Απ’ έξω δεν έλεγε τίποτα για περιοδικό Μίκυ Μάους.<br />Έλεγε μόνο για ένα περιοδικό την «Γυναίκα». Αλλά είδα το όνομα Τερζόπουλος και λέω κάποια σχέση θα έχει.<br />Όλα αυτά ενώ ήμουν κάτω από επτά χρονών, γύρω στο 1971 ή 1972 ή μπορεί και νωρίτερα. Δεν θυμάμαι πλέον ημερομηνίες αλλά θυμάμαι πεντακάθαρα την είσοδο της πολυκατοικίας. <br />Ανεβήκαμε επάνω και δεν είδα τίποτα ή κανέναν που να θυμίζει περιοδικό Μίκυ Μάους. <br />Eφανίστηκε ένας σιωπηλός άνδρας κάποια στιγμή και με όλο το θάρρος που μπορεί να έχει ένας μικρός πιτσιρικάς, του ζήτησα αν υπάρχουν παλιά τεύχη Μίκυ Μάους.<br />Χωρίς να απαντήσει τίποτα κάνει έτσι και ανοίγει μια συρόμενη πόρτα ακριβώς δίπλα μας. Εκεί ήταν ένα ηλιόλουστο δωμάτιο σαν σαλόνι μόνο που δεν είχε έπιπλα.<br />Και κάτω στο πάτωμα στο κέντρο ήταν ένα μικρό βουνό από μικρά Μίκυ Μάους ανακατωμένα. Μιλάμε για νούμερα πριν το 250. Τι να πρωτοδιάλεγα; Πόσα μπορούσα να πάρω; Πήρα πέντε τεύχη εκεί στη τύχη... Πλήρωσε η μητέρα μου 15 δραχμές (5 σημερινά ευρωλεπτά) και έφυγα μάλλον στεναχωρημένος που δεν μπορούσα να πάρω όλο το βουνό με τα Μίκυ Μάους... <br /><br />Το βουνό αυτό το θυμάμαι ακόμα..!!!!Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/00870756894192370791noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2452304175238692971.post-86745345389222718032009-09-13T17:52:16.338+03:002009-09-13T17:52:16.338+03:00Αγαπητέ Κώστα,
με συγκίνησε βαθύτατα το σχόλιο π...Αγαπητέ Κώστα, <br /><br />με συγκίνησε βαθύτατα το σχόλιο που άφησες. Κι ας ήταν η άλλη όψη του καθρέφτη τα δικά σου βιώματα, αδερφό σε ένιωσα. Τι σημασία έχει αν μέσα από άλλο δρόμο προσεγγίσαμε το Μίκυ Μάους; Η ουσία είναι πως και οι δυο μας τον αγαπήσαμε πολύ. <br /><br />Θα μου επιτρέψεις να αναδημοσιεύσω το σχόλιό σου στο βασικό χώρο που δημοσιεύω τις σκέψεις μου και τις μοιράζομαι με μια μικρή ομάδα φίλων:<br /><br />http://educandus.forumotion.com/forum-f4/topic-t370.htm<br /><br />Θα είναι τιμή για μένα αν γίνεις κι εσύ μέλος της μικρής μας παρέας και εμπλουτίσεις τους διαλόγους μας με όσα ωραία η σχέση σου με το Μίκυ σου χάρισε και όχι μόνο.ΔΑΝΑΗhttps://www.blogger.com/profile/03241260735624907014noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2452304175238692971.post-50803096384568342582009-09-13T15:56:33.695+03:002009-09-13T15:56:33.695+03:00Τελικά εγώ ο γιός του λιμενεργάτη (και περιστασιακ...Τελικά εγώ ο γιός του λιμενεργάτη (και περιστασιακά) ψαρά, ήμουν πιο τυχερός απο σένα καλή φίλη των κόμικς (και συγγραφέα της παραπάνω κατάθεσης ψυχής).. Η μαμά μου μιάς και ήταν αγράμματη και με το ζόρι διάβαζε απλά κείμενα (αυτοδίδακτη) προτιμούσε το Μικυ Μαους να διαβάσει για την πάρει ο ύπνος τα βράδια. Ο πατέρας ροχάλιζε αλλά αυτή χασκογελούσε με τίς περιπέτειες που διάβαζε..τη βοηθούσε να τα διαβάζει φωναχτά πολλές φορές, οπότε εγώ (πιτσιρικάκος τριών χρονών) την άκουγα να λέει "ψηλά τα χέρια Μαύρε Πήτ.." και δώσ'του γέλιο..και 'γώ έριχνα το μακάριο παιδικό ύπνο αφού η μαμά ήταν ευτυχισμένη..!!<br />Ετσι μοιραία έγινα και 'γώ φανατικός αναγνώστης και συλλέκτης απο τα τρία μου (χρόνια) του Μίκυ Μάους. Στη πρώτη Δημοτικού δεν μου χρειάστηκε το Αναγνωστικό να μου μάθει να διαβάζω.. είχα ήδη μάθει απο το πολύ διάβασμα των Μίκυ..<br /><br />Τα χρόνια πέρασαν και τώρα γράφω αυτές τίς γραμμές... οι φωτογραφίες (όπως και τα κείμενα) απο την ομώνυμη σελίδα αφιέρωμα του Θείου Σκρούτζ στο mycomics.gr είναι δικό μου έργο, προσφορά σε όσους φίλους και φίλες δοκιμάστηκαν στη ζωή όπως ο καημένος ο Θείος Σκρούτζ..(και εσύ επίσης..)<br />Και 'γώ σαν τη μάνα μου αυτοδίδακτος στα κομπιούτερ και στα web design αλλά τελικά χαίρομαι που ο χρόνος και ο κόπος που αφιέρωσα δεν πήγε χαμένος..!!!<br />Κώστας Κ. (σχεδιαστής των ιστοσελίδων του mycomics.gr)Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/00870756894192370791noreply@blogger.com