Την άρπαξα προχτές την κλήση. Την πρώτη στα είκοσι χρόνια που κρατάω τιμόνι. Διότι, όπως σημείωσε ο συμπαθέστατος τροχονόμος, το όχημά μου εκινείτο ιππαστί στις διαγραμμίσεις. Ήγουν είχε καβαλήσει όπως ο καβαλάρης το άλογο τις γραμμές ανάμεσα στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας.
Για την ποιότητα των γραμμών στο συγκεκριμένο σημείο, έχω ήδη γράψει. Και πως άσχετα με την όποια κατάσταση του δρόμου, υπέγραψα την κλήση και έσπευσα να την εξοφλήσω. Όμως το αίσθημα της αδικίας δεν έφυγε. Κι όχι μόνο που κατηγορήθηκα ότι καβάλησα τις γραμμές σε ένα σημείο που έχουν τόσα χρόνια να τις βάψουν που πλέον είναι αόρατες αλλά και για τη γενικότερη κατάσταση των δρόμων του τόπου μας.
Και ειδικά για την αντίφαση του όρου ιππαστί... Ναι, μη γελάτε. Όταν ζεις στη Θεσπρωτία αυτό το ιππαστί της τροχαίας προσκρούει σε όσα καθημερινά αντιμετωπίζεις. Και ιδού τι εννοώ:
Κι αν η φωτογραφία δεν επιτρέπει να διακρίνετε τι λογής ζωντανό καβαλάει εδώ τις γραμμές, δείτε και την επόμενη φωτογραφία που τραβήξαμε:
Μοσχάρια! Που τα βρίσκεις μονίμως μπροστά σου από τη Μενίνα και πάνω στον παλιό εθνικό δρόμο για Γιάννενα. Ενίοτε και πάνω σε στροφές και πάει η καρδιά σου στην κούλουρη μπας και πεταχτεί από απέναντι άλλο αμάξι ή τρομάξει ο μόσχος ο οδικός (μετάλλαξη του πάλαι ποτέ σιτευτού) και ορμήσει κατά πάνω σου.
Γι' αυτό και λέω πως ειδικά για τη Θεσπρωτία όταν κι εμείς κινούμαστε με τα αυτοκίνητα όπως τα μοσχάρια της φωτογραφίας, να αναγράφεται στην κλήση "μοσχαριστί" και όχι ιππαστί. Ξέρω πως ο Μπαμπινιώτης θα έχει κάποια διαφωνία για τον όρο αλλά η γλώσσα θα θυμίσω πως είναι ζωντανός οργανισμός και οφείλει να συνάδει με την πραγματικότητα. Και η δική μας πραγματικότητα έπαψε από καιρό να είναι η ιππασία αλλά δεν απαλλάχτηκε από την παρουσία των μοσχαριών ακόμη και στη μέση του δρόμου.
Και επί της ουσίας. Καθώς πληροφορήθηκα μετά την κλήση που άρπαξα, υπήρξε λέει εκτεταμένη επιχείρηση σκούπα στην Ήπειρο και απέδωσε μεταξύ άλλων παραβάσεων και δεκάδες τροχαίες παραβάσεις. Δεν ξέρω τι παραβάσεις έκαναν οι άλλοι. Αν κρίνω όμως από τη δική μου, την προσπέραση προπορευόμενου οχήματος που εκινείτο επί ώρα με ταχύτητα τριάντα και κάτι, και σε σημείο που είναι ευθεία σε μεγάλη απόσταση, με διαγραμμίσεις σβησμένες και χωρίς κανένα αυτοκίνητο απέναντι... λέω πως αντί για σκούπα θα πρέπει να εφαρμοστεί επιτέλους και επιχείρηση βούρτσα. Να πιάσουν κανένα κουτί μπογιά όποιοι είναι αρμόδιοι για τις διαγραμμίσεις και να βάψουν επιτέλους τις ξεθωριασμένες γραμμές.
Και που δεν είναι σε απαράδεκτη κατάσταση μόνο στην είσοδο της Ηγουμενίτσας αλλά σε όλο το μήκος της παλιάς εθνικής οδού προς Ιωάννινα. Και ιδού μερικές αποδείξεις:
Η στροφή μετά τη Μενίνα - προς Γιάννενα - που έχει υποστεί και καθίζηση τα τελευταία δύο χρόνια τουλάχιστον. Βλέπετε πουθενά διαγραμμίσεις;
Κόμβος Μενίνας προς Παραμυθιά και Εγνατία... Σβησμένες από καιρό και εδώ οι περίφημες διαγραμμίσεις...
Στο ύψος της Αβαρίτσας... Βλέπετε γραμμές; Ή μήπως εγώ πρέπει να πάω στον οφθαλμίατρο; Γιατί το μόνο που βλέπω είναι οι λαστιχιές από κάποιο βίαιο φρενάρισμα...
Ανεβαίνουμε προς διασταύρωση για Παγανιούς. Στροφή μπροστά μας. Οι διαγραμμίσεις; Παντελώς ανύπαρκτες... Και καλά να είναι μέρα. Υπολογίζεις με το μάτι και κρατάς τη λουρίδα σου. Νύχτα; Και με βροχή; Που δεν βλέπεις τίποτα;
Χρόνια κάνω αυτή τη διαδρομή. Γιατί προς τα εκεί πάνω είναι το χωριό μου. Και παίζω τη ζωή μου κορόνα - γράμματα. Όπως και όσοι άλλοι χρησιμοποιούν την παλιά εθνική οδό Ηγουμενίτσας - Ιωαννίνων. Και εντάξει, εγώ παραδέχομαι πως διέπραξα λάθος και καλά έκανε η τροχαία και με έγραψε. Και ευχαριστώ πολύ που μου επέβαλαν τη μικρότερη ποινή. Αλλά κάποιος να "γράψει" και όποιον έχει την ευθύνη για την κατάσταση του δρόμου. Και κυρίως κάποιος να διατάξει αντί για επιχείρηση σκούπα, επιχείρηση βούρτσα!
Μερικές ακόμη φωτογραφίες από την ίδια πάντα διαδρομή. Και τραβηγμένες πριν λίγες μέρες:
Πώς θα έπρεπε να είναι ο δρόμος; Ιδού:
Το λιγότερο να είναι έτσι. Να φαίνονται οι γραμμές. Ευδιάκριτα. Αλλά σε πόσα σημεία του παλιού εθνικού δρόμου συναντάς τέτοια εικόνα; Σε ελάχιστα. Στα υπόλοιπα οδηγείς στο περίπου. Και προσπαθείς ταυτόχρονα να αποφύγεις πέτρες, μοσχάρια, κοπριές γιγαντιαίων διαστάσεων από τα μοσχάρια, σκυλιά που στογγυλοκάθονται στη μέση του δρόμου, κοπάδια από πρόβατα, βουλιάγματα του οδοστρώματος.
Κι έπειτα από μια τέτοια διαδρομή φτάνεις στο ίσιο της Ηγουμενίτσας. Και προσπερνάς τηρώντας όλα τα μέτρα ασφαλείας το ιδιαίτερα βραδυκίνητο όχημα που προπορεύεται. Και σε βουτάνε ως παραβάτη. Γιατί καβάλησες τις γραμμές. Αυτές τις γραμμές:
Τις ξεθωριασμένες γραμμές που δε φαίνονται... Και χωρίς να έρχεται από το βάθος κανένα αυτοκίνητο. Και βγάζοντας φλας... Και χωρίς να τρέχεις...
Να μην αισθάνομαι αδικία;
Και ιδιαίτερα για εκείνο το ιππαστί. Γιατί ένα μοσχάρι αισθάνομαι κι εγώ. Σε τέτοιους δρόμους που αναγκάζομαι να κινούμαι. Ένα βόδι. Καμία σχέση με τους ίππους και τους αληθινούς και τους άλλους που καβαλάνε οι πλέον εύποροι συμπολίτες μου. Ένα αργοκίνητο μοσχάρι των δρόμων που δεν τολμάει να προσπεράσει παρά μόνο σακαράκες και στο ίσιο και με την απέναντι λωρίδα άδεια σε τεράστια έκταση...
Γι' αυτό σας παρακαλώ την επόμενη φορά μη μου γράψετε ιππαστί στην κλήση. Μοσχαριστί! Αυτό μου ταιριάζει... Και έτσι αισθάνομαι. Ένα μοσχάρι...
Όπως προχτές που ανέβαινα προς Παραπόταμο. Και βρέθηκα πίσω από ένα μηχάνημα με ταχύτητα 20. Μου άναψε ο άνθρωπος και φλας... Αμ, δε. Εκεί εγώ. Να ακολουθώ με πρώτη. Και να με προσπερνάνε όλοι οι άλλοι κοιτώντας με περίεργα.
Να πατήσω εγώ διπλή γραμμή; Να κινηθώ ιππαστί στις διαγραμμίσεις; Μα εγώ είμαι ένα μοσχάρι! Και μπουνταλού σαν αυτά... Κι αν την ξαναπατήσω, τη γραμμή και την κλήση, σαν μπουνταλάς θα την πατήσω. Κι όχι από μαγκιά ή παραβιάζοντας από τσαμπουκά τον ΚΟΚ.
Και να το δει παρακαλώ το ζήτημα η Τροχαία. Σε μας τους μπουνταλάδες να γράφει στις κλήσεις "μοσχαριστί". Μπας και το καταλάβουμε τι είμαστε και ξυπνήσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου