Καλωσόρισες Εγκέλαδε! Σεισμούλης στην Αθήνα!

Παρά το κοπιαστικό του έργο στην Κίνα... σήμερα πάλι έκανε εκεί ισχυρότατο μετασεισμό, ο μουσιού Εγκέλαδος είπε να πιει καφεδάκι και στην πολυαγαπημένη του Αθήνα.

Ώρα 6.13 απόγευμα...


Πόσο; Άγνωστο φυσικά. Ελάχιστο τρεμούλιασμα... αλλά σαν εκείνα που ακολουθεί και κάτι μετά... Ευτυχώς κράτησε κλάσμα του δευτερολέπτου και σταμάτησε. Ότι είχε και φωνούλα το χρυσό μας... είχε... ξέρετε αυτό το βραχνό και παθιάρικο "σού 'ρχομαι, ετοιμάσου"...

Δεν πρόλαβα να κοιτάξω καν το τραπέζι... Κόπηκε απότομα όπως άρχισε. Α, κύριε Εγκέλαδε. Με την όρεξη μας άφησες...

_____________

Συμπληρωματικά στοιχεία...



Όντως σεισμούλης... Μόλις 4.7

Περισσότερες πληροφορίες για τους περίεργους εδώ.

Προβλήματα στις συνδέσεις adsl της ΟΤΕΝΕΤ

Καλώς ή κακώς έχουμε πλέον συνδέσει τη ζωή μας και τις καθημερινές μας δραστηριότητες με το ίντερνετ. Και όταν κάποια στιγμή πας να το ανοίξεις το ρημάδι και εκείνο σου κάνει τσαλιμάκια, σε πιάνει απελπισία και απόγνωση. Θα μου πεις, είχε και η γιαγιά σου και η μάνα σου κυρά μου ίντερνετ; Πώς κάνεις έτσι;

Κοίτα, τώρα που άνοιξε πάλι μπορώ και να το φιλοσοφήσω... Πως ευκαιρία είναι να κάνουμε και τίποτε άλλο... να μπει και λίγο φρένο στην εξάρτηση και άλλα καθησυχαστικά. Αλλά όση ώρα ήταν κομμένο, μασούσα από νύχια μέχρι σίδερα. Ξέρεις τι είναι να έχεις δουλειά στη μέση και να μένεις στα κρύα του λουτρού;

Μία ώρα το πρωί... και ξανά μία ώρα το βράδυ. Έτσι για να γίνουν τα νεύρα μου κρόσια και να γκαρίζει μέσα μου η γκρίνια του τεχνικού μου... ακόμα στην ΟΤΕΝΕΤ είσαι εσύ;

Ναι, βρε μάστορα. Στην ΟΤΕΝΕΤ. Και σήμερα ήταν η μέρα που πήγα και πλήρωσα και το μπουγιουρντί... Για να μου σπάσουν ακόμη χειρότερα τα νεύρα.

Τους παίρνω στην πρωινή διακοπή... Α, έχουμε ένα προβληματάκι... Αν ως το βράδυ δε φτιάξει, ξαναπάρτε μας!!!

Ευτυχώς λίγο αργότερα έφτιαξε... Υπομονή λέω. Μην κάνεις έτσι. Μηχανήματα είναι. Χαλάνε.

Και ξαφνικά το βραδάκι πάλι τα ίδια. Ξανά μανά τηλέφωνο... Γράψτε αυτό, πατήστε αυτό... Ουδέν αποτέλεσμα. Βρε κοριτσάκι μου της λέω, μπας και έχετε ακόμη τεχνικό πρόβλημα; Γιατί έτσι μου είπε ένας λεβέντης το πρωί που είχα τα ίδια...

Α, ναι, μου απαντά ανόρεχτα. Γενικά σήμερα υπάρχει ένα πρόβλημα.

Αν δεν της έλεγα εγώ για το πρόβλημα, ακόμη εκεί θα με είχε να πατάω ετούτο και το άλλο... Η κατάληξη;

Προσπαθήστε, μου λέει, ξανά αργότερα!!!

Χαρήκαμε. Αυτό το ήξερα και μόνη μου, δεν είχα ανάγκη την τεχνική υποστήριξη!!!

Και προσπαθώ και ξαναπροσπαθώ. Μηδέν στο πηλίκο. Λέω θα τους ξαναπάρω και θα αρχίσω να φωνάζω. Δεν πρόκαμα! Είχαν κιόλας βγάλει ανακοίνωση πως κάποιες συνδέσεις adsl της ΟΤΕΝΕΤ έχουν προσωρινή αδυναμία σύνδεσης και εργάζονται (κάτι νομίζω είπαν και για πυρετωδώς) για να αποκαταστήσουν το πρόβλημα!

Εντάξει, καταλαβαίνω. Σας είπα. Μηχανήματα είναι. Μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Οι παππούδες μου έβγαλαν όλη τη ζωή τους χωρίς ίντερνετ και διάφορα άλλα σάπια...

Αλλά εμείς σήμερα δε ζούμε στην εποχή των παππούδων μας. Και κάτι περισσότερο περιμένουμε... Αν μη τι άλλο μια ειλικρινή ανακοίνωση για το τι συμβαίνει και όχι μισά λόγια...

Για να δούμε; Θα προλάβω να το δημοσιεύσω; Γιατί πάλι το έπιασε το γλυκό του... Αδυναμία αποθήκευσης και άλλα συνοδά συμπτώματα!!!

____________

Και μια και το έβαλα το ζήτημα... Μήπως να δούνε λιγάκι και το ζήτημα της ταχύτητας; Δε θέλω να ξέρω αν φταίει ετούτο ή το άλλο και διάφορες φαιδρές δικαιολογίες. Επιτέλους τη γρήγορη σύνδεση που μου έταξαν θέλω. Και όχι μισή ώρα να ανοίξει η σελίδα!

Ποιος θα σώσει την παιδεία;

Αλήθεια, ποιος; Ποιος θα τη σώσει; Την παιδεία, την αγωγή δηλαδή των νέων μας; Και ποιος θα σώσει επομένως και την κοινωνία μας; Γιατί αυτός είναι ο μακροπρόθεσμος στόχος κάθε παιδείας. Το αύριο του τόπου και του λαού.

Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος. Θα ήθελα να το ξέρω, να ήταν τόσο εύκολο να το πω και να απαντήσω στην αρθρογράφο της Ναυτεμπορικής, κ. Κατερίνα Τζωρτζινάκη, που έθεσε χτες το ερώτημα:

Ποιος θα σώσει την παιδεία;

Ξέρω μονάχα, και το ξέρω από πρώτο χέρι, πως είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν να σωθεί. Και θα έπρεπε να το γνωρίζει κι εκείνη.


Περπάτησαν πέρυσι βδομάδες και μήνες τους δρόμους της Αθήνας και όχι μόνο. Ζητώντας αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου. Δεν τους ακούσατε; Δεν τους συναντήσατε; Ή μήπως αγνοείτε τι συναντήσανε εκείνοι που ζήταγαν αναβάθμιση της παιδείας;

Εσείς τότε που ήσασταν; Όλοι εσείς που τώρα θέλετε τάχα να σώσετε την παιδεία; Θέλω να πιστεύω πως ήσασταν εκεί. Και είδατε τι ζητούσαμε, είδατε πώς μας αντιμετώπισαν, είδατε και τη φωνή αγωνίας μας για τη στάση των υπευθύνων:




Τώρα, τι είναι εκείνο που αναζητάτε; Πού πήγαμε όλοι εμείς; Μας θέλετε πάλι στους δρόμους για να θυμίσουμε την αγωνία μας για την παιδεία; Να σας θυμίσουμε ότι είμαστε πάντα εκεί, στο μετερίζι της αγωγής, και κλαίει καθημερινά η ψυχή μας;

Νομίζω πως όχι... Εσείς αλλού αναζητάτε τους σωτήρες:

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα χαμένα μας παιδιά» (Νατάσα Πολονί), που δεν απέχει και πολύ από όσα διαδραματίζονται στην ελληνική Παιδεία, η οποία όπως μας πληροφόρησε ο αρμόδιος υπουργός «συνεχίζει να είναι το ισχυρότερο συγκριτικό μας πλεονέκτημα», και γι' αυτό στόχος είναι «να καταστήσουμε την πατρίδα μας σημαντικό περιφερειακό και διεθνές εκπαιδευτικό κέντρο... να προσελκύσουμε σ' όλες τις βαθμίδες μαθητές και φοιτητές απ' την περιοχή και όλο τον κόσμο». (Από την εφημερίδα Ναυτεμπορική)

Δεν ξέρω ποιος είναι ο δικός σας στόχος, ξέρω μόνο να σας πω πως σε λίγες μέρες θα παραδώσω στην κοινωνία 18 νέα παιδιά. Ετών 12. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για τρία χρόνια, για να σας τα παραδώσω. Έτοιμα να ανοίξουν φτερά στη ζωή... Ό,τι μπορούσα. Και φώναξα και διαμαρτυρήθηκα και ενόχλησα... Και στο τέλος μου είπαν ότι είμαι τελειομανής. Και πως κοντεύω να τους τρελάνω όλους. Σας βεβαιώνω, δε ζήταγα το αδύνατο. Ούτε το ακατόρθωτο. Το αυτονόητο μόνο, εκείνο που της πατρίδας μας το Σύνταγμα και οι νόμοι προασπίζουν και επιβάλλουν για την αγωγή του κάθε παιδιού. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

Και τώρα, τώρα που τελειώνουμε, είμαι υποχρεωμένη να σας πω ότι τα δύο, τα δύο από τα 18, δε θα τα ξαναδείτε σύντομα. Φεύγουν... Αναχωρούν. Για άλλους τόπους και για άλλες χώρες. Γιατί; Γιατί οι γονείς τους βλέπουν ότι εδώ δεν υπάρχει μέλλον για τα παιδιά τους.

Το ένα για Γερμανία. Με την ελπίδα κάποιο ειδικό σχολείο να καταφέρει εκείνο που εδώ δεν μπορούμε εμείς... Το άλλο, για τους αντίθετους ακριβώς λόγους, για Αμερική ή Καναδά. Με την ελπίδα να αναγνωρίσει κάποιος τα εξαιρετικά προσόντα...

Δύο παιδάκια μείον... Δύο ψυχούλες. Σε μια χώρα που υποφέρει από υπογεννητικότητα. Σε μια χώρα που λέει ότι έχει στόχο να προσελκύσει και ξένους φοιτητές και μαθητές!!!

Και την ίδια ώρα φεύγουν τα δικά της παιδιά. Γιατί;

Ποιος ακούει και ποιος διαβάζει; Ποιος πονάει μαζί μου; Δεν μπορώ και δε μου επιτρέπεται να πω περισσότερα. Λέω όμως την απόλυτη αλήθεια. Και λέω πως είναι άδικο. Λέω πως με σκοτώνει αυτή η αλήθεια. Να παιδεύεσαι και να προσπαθείς για να δώσεις ωραία παιδιά στην πατρίδα, και να τα βλέπεις να παίρνουν από τα δώδεκα το δρόμο της ξενιτιάς.

Πάντα φεύγαμε εμείς οι έλληνες. Πάντα αναχωρούσαμε... ψάχνοντας το καλύτερο. Οδυσσείς από πάππου προς πάππο. Αλλά με την Ιθάκη στο μυαλό μας. Εκεί πάντα ο προορισμός μας. Τώρα; Τώρα η Ιθάκη μετακόμισε... Πήγε στη Γερμανία και στην Αμερική. Και δε φεύγουν ώριμοι άνθρωποι, φεύγουν παιδιά.

Τα μορφώνουμε, παλεύουμε και τα ... χάνουμε στο τέλος.

Όλοι εσείς που πέρυσι, στους δυο μήνες της απεργίας μας, φωνάζατε από τα κανάλια και τις εφημερίδες εναντίον μας, όλοι εκείνοι που μας ψεκάζανε χημικά και μας τσάκιζαν με σιδερογροθιές, τι μπορούν να μου πούνε τώρα; Με στοιχεία σας απαντώ. Με ντοκουμέντα. Χάνουμε τα παιδιά μας. Και χάνουμε και κάθε κουράγιο.

Ακούει κανείς;

Μπορεί να τα σώσει κανείς;

Εγώ, που πέρυσι σας το φώναζα στους δρόμους της Αθήνας και εσείς μου απαντάγατε με δακρυγόνα και προπηλακισμούς...

Και με την "αμφίεση" που τότε μου φορέσατε... Τη μάσκα του άνθρακα για να αντέξω τα χημικά. Σταματάει τα δακρυγόνα, δε σταματάει την πίκρα που ξεχειλίζει. Γιατί αυτή έρχεται από μέσα. Και μας πνίγει πια:

Ποιος θα σώσει την παιδεία;

Ποιος θα σώσει τα παιδιά;

Και ποιος θα σώσει όλους μας;


Μπαμπά, πρέπει να σου πω για το Μίκυ...

Μπαμπά, πρέπει να σου πω κάτι για το Μίκυ...


Κι ας πέρασαν σαράντα χρόνια. Δεν πρέπει να ξεχάσω να στο πω.

Το Μίκυ, αγαπημένε μου πατερούλη. Αυτόν που μου απαγόρευες να διαβάζω. Ναι, ξέρω. Έτσι έλεγαν τότε τα μεγάλα κιτάπια της Παιδαγωγικής. Κι εσύ ήθελες να είσαι καλός πατέρας και καλός δάσκαλος. Έτσι έλεγαν τα μεγάλα κεφάλια, έτσι έκανες κι εσύ. Όχι κόμικς στα παιδιά. Καταστρέφουμε το λόγο τους, γεμίζουν τα κεφάλια τους με ανοησίες... κινούμενα σχέδια, πφφφφ! Μακριά από τα παιδιά αυτές οι σαχλαμάρες.

Αγαπημένε μου μπαμπά και δάσκαλε...

Σου μιλάω σήμερα για το Μίκυ... όχι γιατί είδα πως σήμερα, λέει, συμπλήρωσε τα ογδόντα του, ναι μπαμπά... γέρασε κι αυτός. Και γεράσαμε κι εμείς. Ογδόντα ο Μίκυ, σχεδόν πενήντα εγώ. Λέω πως μπορώ πια να σου μιλήσω για εκείνον. Τότε, τότε που ήμουνα παιδί, ούτε που τόλμαγα να σου φέρω αντίρρηση. Δηλαδή, όχι έτσι ακριβώς... Δεν τόλμαγα να σου μιλήσω και να σου πω ότι έχεις άδικο. Αλλά, πατερούλη μου, εγώ, και το ξέρεις πια καλά, γεννήθηκα από την ανάποδη μεριά του κρεβατιού. Και πώς γεννήθηκα...

Με τραβάγανε και εγώ, πείσμα, αρνιόμουνα να έρθω στον κόσμο σας. Και δώστου τραβάγανε οι γιατροί, θα βγει έλεγαν, πού θα πάει; Ένα μυξιάρικο και θα το αφήσουμε να κάνει ό,τι θέλει; Αμ, δε... Αν δεν πιάνανε τις κουτάλες τους, εκεί θα ήμουν ακόμη. Και πήραν αυτοί τις κουτάλες και τράβαγαν, τι τράβαγαν;;; Δεν ήξεραν τι, δεν ήξεραν πώς. Έτσι έγινε και μου σακάτεψαν το χέρι. Όλα τα παιδάκια με δυο χεράκια, εγώ με ένα γερό και ένα να στέκεται μαραμένο. Να είναι καλά η μανούλα, που με έτρεχε στους γιατρούς και κατάφερε να το σώσει. Τουλάχιστον δεν έμεινε ατροφικό. Γιατί, κι αυτό πρέπει επιτέλους να στο πω, αυτό το χέρι δεν έγινε ποτέ τελείως καλά. Κι ας έλεγαν άλλα οι μεγάλοι γιατροί.

Μεγάλοι γιατροί! Και μεγάλοι παιδαγωγοί!!! Αχ.... Τα μαύρα τα μεσάνυχτα είχαν, αλλά δεν το ήξεραν. Για τους γιατρούς το ξέρεις κι εσύ... Θυμάσαι εκείνον τον τρισάθλιο; Ήρθε η ώρα να μιλήσω και γι' αυτόν. Ο μεγάλος και τρανός Σαμαράς. Εκείνος που όταν έτρεξε λεχώνα η μανούλα μου λίγων εβδομάδων να πάρει τη γνώμη του για το παράλυτο χέρι του μωρού, γύρισε και της είπε πως δεν πρόκειται ούτε να περπατήσω. Εξάρθρωση, λέει... και στα δύο πόδια. Αμ, δε. Κανένα πρόβλημα δεν είχαν ποτέ τα πόδια μου. Και πήραν στράτες και θάλασσες και γύρισαν τον κόσμο όλο. Εκείνος όμως, ο απαίσιος άνθρωπος, ο διψασμένος για το χρήμα, ανακάλυψε μια εξάρθρωση που δεν υπήρχε.

Η τύχη θέλησε να γλιτώσω από τα νύχια του. Και το ταξί, που χτύπησε τη μαμά, όταν έφυγε κλαίγοντας από το νοσοκομείο. Άνοιξε η τσαντούλα της και σκόρπισαν όλα στο δρόμο. Έτρεξαν ο κοσμάκης και μάζεψαν το κορίτσι. Λίγο έλειψε να σκοτωθεί. Το έχει αυτό η μάνα μου. Γενναία γενναία, αλλά μη μάθει κακό για τα παιδιά της. Χάνει τον κόσμο από τα μάτια της. Της είπε ο Σαμαράς πως το παιδί της δε θα περπατήσει, στραβώθηκε η γυναίκα από το κλάμα. Εσύ, ήσουν επάνω, στα κατσικοχώρια της Ηπείρου, δασκαλάκος... Εκείνη, μόνη της στην Αθήνα. Τι να σου κάνει; Κοριτσάκι είκοσι χρονών ήταν... Ούτε που το είδε το ταξί. Τη λυπήθηκε ο θεός και γλίτωσε. Και μαζί λυπήθηκε κι εμάς... και ειδικά εμένα. Γιατί όλα τα πράγματα βρέθηκαν από τη φτωχή της την τσαντούλα, δεν ήταν δα και πολλά, μόνο η κάρτα του ιατρείου του Σαμαρά χάθηκε.

Δρόμο και στρατί την άλλη μέρα, ξανά στο νοσοκομείο, να πάρει άλλη κάρτα του Σαμαρά. Και δώστου να κλαίει με αναφιλητά. Έτσι έγινε και της έπιασε την κουβέντα εκείνη η γριούλα, η καμένη από το μεγαλογιατρό. Και της είπε τι κουμάσι ήταν. "Τράβα κόρη μου στο ΕΛΕΠΑΠ, εκεί θα βρεις βοήθεια για το παιδί σου. Φεύγα μακριά από το Σαμαρά. Θα σας αρπάξει όσα μπορεί και πάλι άρρωστο θα μείνει το παιδί σου. Τα τραβήξαμε κι εμείς με το εγγονάκι μου. Μας κατέστρεψε ο αλήτης."

Και πήγαμε στο ΕΛΕΠΑΠ, και σώθηκε το χέρι. Η εξάρθρωση; Το είπα. Δεν υπήρχε. Ήταν μονάχα στη φαντασία του γιατρού... για να φάει περισσότερα...

Εγώ έτσι γνώρισα τον κόσμο, πατερούλη. Πήρα νωρίς το μάθημα. Κι ας ήμουν ακόμη μωρό στα σπάργανα... Εσύ όμως χρόνια αργότερα βρέθηκες πρόσωπο με πρόσωπο με τη θεία δίκη. Και πρόσωπο με πρόσωπο με το Σαμαρά. Νύχτα προχωρημένη... στο χωριό μας, όχι στην Αθήνα. Διάβαζες και ξαναδιάβαζες την ύλη για την άλλη μέρα, κλεισμένος στο γραφείο του σχολείου. Και κάποια στιγμή τελείωσες και είπες να φύγεις για το σπίτι. Βγαίνεις, κλειδώνεις, και πας να κατέβεις τα σκαλιά. Και τότε... πιάνει το μάτι σου (αχ, αυτό το μάτι σου...) πέρα στο βάθος, στη μεγάλη στροφή του δρόμου, στο Μέγα Πλάι, τα φώτα που έφευγαν στο κενό... Δεν ήταν η πρώτη φορά. Κατάλαβες αμέσως τι έγινε. Αυτοκίνητο στο γκρεμό!

Έτρεξες αμέσως στο καμπαναριό. Να ειδοποιήσεις. Να μαζευτούν οι χωριανοί και να ξεκινήσετε για το βουνό. Να σώσετε τους ανθρώπους. Και φτάνετε εκεί... Φρίκη. Μια γυναίκα μέσα στο αμάξι. Ακίνητη και μέσα στα αίματα. Κι ένας άντρας. Σωριασμένος κι αυτός, αλλά ζωντανός. Να κλαίει και να σπαράζει.

"Γιατρός Σαμαράς. Βοηθήστε μας! Σας παρακαλώ!"

Μας έλεγες αργότερα πως παραλύσανε τα χέρια σου. Για ένα λεπτό. Μόνο για ένα λεπτό. Μετά έκλεισες τα αυτιά σου, ξέχασες ποιος ήταν, και έκανες αυτό που έπρεπε να κάνεις. Ό,τι τουλάχιστον μπορούσες. Τον φορτώθηκες στην πλάτη σου και τον ανέβασες μέχρι επάνω, στο δρόμο.

Δεν ξέρω άλλες λεπτομέρειες... Μόνο πως η γυναίκα σκοτώθηκε αλλά ο Σαμαράς γλίτωσε. Τότε τουλάχιστον. Γιατί αργότερα λένε - σε τροχαίο και πάλι - βρήκε τραγικό θάνατο. Και θέλετε το πιστεύετε, θέλετε όχι, έτσι ακριβώς έγιναν όλα... Ούτε μία λέξη ψεύτικη. Ούτε μία τόση δα υπερβολή.

Τα άκουγα κι εγώ μεγαλώνοντας και μου φαινόταν σαν παραμύθι. Το παραμύθι της ζωής μου. Με καλούς και κακούς και με τυχερούς και με άτυχους. Κι έπειτα, έπεσε μια μέρα στα χέρια μου ένα Μίκυ Μάους. Δεν ξέρω πού, δε θυμάμαι πότε. Με μάγεψαν τα σχέδια. Με μάγεψαν και τα λόγια. Μα πιο πολύ αγάπησα εκείνα τα "ανθρωπάκια" (κι ας λένε οι άλλοι για ποντίκια και για πάπιες...) Τον Ντόναλντ και το Χιούι και το Λιούι και το Ντιούι. Το Γκούφι και τον Μίκυ και τη Μίνυ του... Και άλλο τόσο μίσησα τους κακούς...


Το Σκρουντζ που όλο στα λεφτά είχε το νου του και τους Λύκους που παραφύλαγαν να αρπάξουν και να καταστρέψουν. Ναι, μπαμπά, εκεί και τότε έμαθα για πρώτη φορά τους Λύκους. Χρόνια πριν ακούσω το Homo homini lupus.

Εσύ όμως φρύαξες σαν είδες εκείνο το περιοδικάκι... Να πάω και να το πετάξω αμέσως, έτσι μου παράγγειλες. Σιγά μην το πέταγα!!! Ε, μα κι εσύ... αφού με ήξερες πια τι ανάποδο πλάσμα ήμουν. Αρκούσε να μου πεις ΜΗ για να κάνω ακριβώς αυτό που απαγορευόταν. Περίμενες λοιπόν, πώς θα πετάξω το μικρό μου θησαυρό;

Το πήρα λοιπόν και το έκρυψα. Και πού το έκρυψα; Θυμάσαι... Το βρήκες χρόνια μετά και δεν ήξερες πώς έφτασε εκεί ένα ξεσκισμένο Μίκυ Μάους!

Στο χασίλι, μπαμπά. Κάτω χαμηλά στο χασίλι. Στην τελευταία πεζούλα του οικοπέδου. Εκεί που μόνο η άγρια φύση ήταν παρούσα και κανένας άλλος να κόβει τη μαγεία και το όνειρο... Εκεί χανόμουν με τις ώρες.

Με μια κουβερτούλα και όλα τα απαραίτητα του πικ νικ. Βλέπεις τότε ακόμη δεν είχαν κάνει πέρασμα το χωριό μας οι Αλβανοί... Μόνο φιδάκια κυκλοφορούσαν αλλά ήξερα τότε να μην τα φοβάμαι. Μην κοιτάς τώρα που μεγάλωσα και με έπιασαν φοβίες...

Εκεί πήγαινα και ξάπλωνα στον ήλιο και στα λουλουδάκια... Και διάβαζα όλα τα απαγορευμένα. Ναι, μπαμπά, μαζί με το Μίκυ να στο πω κι αυτό. Στα δώδεκα γνώρισα το Χριστό που ξανασταυρώθηκε. Και την Άννα Καρένινα. Και τους Άθλιους του Ουγκό. Και όλα τα βιβλία που μου έλεγες να μην ακουμπήσω γιατί είμαι μικρή ακόμα!!! Μα η αιτία ήταν ο Μίκυ. Που τόσο σε θύμωσε και τόσο με πείσμωσε το άδικο... Γι' αυτό και έμενε πάντα εκεί. Κρυμμένος στη μυστική γωνίτσα που του είχα φτιάξει.

Τον είδα σήμερα που γιόρταζε και πετάρισε η καρδιά μου. Α, λέω. Τέτοιες συμπτώσεις δε γίνονται. Γιατί, πατέρα, σήμερα στο σχολειό είχαμε το Μίκυ!!! Ναι, σου λέω. Επίσημος πια προσκεκλημένος στα βιβλία των παιδιών. Και όλη η παρέα του μαζί. Να λένε τα δικά τους και να μετατρέπουν τα παιδιά τα λόγια τους, από ευθύ σε πλάγιο λόγο. Και για το σπίτι πήρανε να κάνουν το ανάποδο. Να γράψουν εκείνα τους διαλόγους του Μίκυ Μάους.

Αλλάξανε τα πράγματα, μπαμπά. Και οι μεγάλοι παιδαγωγοί αποδείχτηκε πως έλεγαν φούμαρα... Σαν και την εξάρθρωση του Σαμαρά. Και αν θες και σαν το χέρι μου που το σακάτεψαν με τους εμβρυουλκούς... Πατέρα, το αυχενικό εκεί και τότε ξεκίνησε... Μου το είπε ο γιατρός προχτές. Και δίχως να πάρει ούτε μία δεκάρα. Μόνο με το βιβλιάριο. Ευτυχώς δεν είναι όλοι οι γιατροί Σαμαράδες... Έγινε, που λες, σκολίωση και έγινε δισκοπάθεια στον αυχένα. Ποιος να τα ξέρει αυτά τότε και να πάρει μέτρα;

Κι εσύ φοβόσουνα το Μίκυ... Αχ, μπαμπά. Οι δικοί του Λύκοι ήταν μόνο στο χαρτί. Ούτε τρώγανε, ούτε δαγκώνανε. Μόνο με μάθαιναν πως στον κόσμο αυτό υπάρχουνε και οι Λύκοι. Και να φυλάγομαι. Και άλλοι που τους αρρωσταίνει το χρήμα. Και να προσέχω να μην κολλήσω την αρρώστια τους. Και οι γκαντέμηδες... που όλο προσπαθούν και όλο σε γκάφες και αναποδιές πέφτουν. Αλλά σηκώνονται και πάλι και προσπαθούν.


Ο Μίκυ μου τα έμαθε αυτά, πατερούλη. Γιατί εσύ κι η μαμά, ακόμα και τους Σαμαράδες πιάνατε και τραβάγατε από το γκρεμό. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι, μια ζωή. Μα η ζωή, πατέρα, δεν είναι μόνο αγάπη. Χρειάζεται, ναι σου λέω, να τα βάζεις και με τους Λύκους. Γιατί αλλιώς, θα μας φάνε ζωντανούς...


Και μην ξεχάσω. Ο Παπαδιαμάντης, ο άγιος Παπαδιαμάντης, που τόσο καμάρωνες πως τον διάβασα στα δέκα και στα έντεκα... ήταν πολύ καλός. Υπέροχος. Μα κι εκείνος, μπαμπά, με το αγιοκέρι περπάταγε. Μην κοιτάς που τον διάβασα... αχ, και να ήξερες πόσο θύμωνα με όσα έλεγε. Που άφηνε τους κακούς να κερδίζουν. Στο Μίκυ όμως, καλέ μου πατερούλη, οι κακοί λύκοι την πάταγαν πάντα. Γιατί το καλό μπορεί και πρέπει να νικάει. Και το άδικο να το πολεμάμε και να τιμωρείται.


Εγώ, η μικρή σου σκανταλιάρα

Που μεγάλωσα πια, μπαμπά, και μυαλό ακόμα δεν έβαλα...

______________________

ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

  1. ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΒΗΜΑ Άρθρο για τους παιδικούς ήρωες
  2. Η ιστορία του Ντόναλντ Ντακ
  3. Μια ανάλογη περίπτωση... Μαμά ετών 37
  4. Κόμικς http://www.mycomics.gr/gelio kai xara/gelio kai xara.htm (συλλογή τεράστια)

Ποιος είναι στα χέρια ποιου;

Η είδηση δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ:

Το μέλλον της πολικής αρκούδας στα χέρια του πλανητάρχη «E» 12/5


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: GREENPEACE


Το μέλλον ποιου; Και στα χέρια ποιου;

Ο αρθρογράφος του Έθνους φωτογραφίζοντας εξαρχής το θέμα, πως ο Μπους θα κρίνει το μέλλον της πολικής αρκούδας, δεν καταφέρνει να ξεφύγει ούτε στο ελάχιστο παρουσιάζοντας αναλυτικά την είδηση. Ό,τι είχε να μας πει, το έγραψε κιόλας στον τίτλο του: "Το μέλλον της πολικής αρκούδας στα χέρια του πλανητάρχη"! Προσθέτει μόνο τις απαραίτητες λεπτομέρειες για να γίνει κατανοητή η είδηση, πράγματα που όμως είναι γνωστά εδώ και χρόνια, και αρκετό συναίσθημα: Η αρκούδα είναι, λέει, ένα από τα πιο αξιολάτρευτα πλάσματα του ζωικού βασιλείου και βρίσκεται λέει στο έλεος του πλέον αντιδημοφιλούς ανθρώπου στον πλανήτη... Η αιώνια σύγκρουση λοιπόν του καλού και του κακού... Ή, με άλλα λόγια, ο κακός Μπους πρόκειται να αποφασίσει για την καλή αρκούδα. Τι να περιμένει κανείς; Υπάρχει ποτέ περίπτωση ένας κακός να πάρει καλές αποφάσεις; Και τι να περιμένει ένας καλός; Να λυπηθούν την καλοσύνη του; Ή μήπως την ομορφιά του;

Για να διαβάσετε ολόκληρη την είδηση, δεν έχετε παρά να κάνετε κλικ στη λέξη ΕΘΝΟΣ, ώστε να σχηματίσετε ιδίαν αντίληψη και να ενημερωθείτε και για όσες άλλες λεπτομέρειες δίνονται εκεί. Κάντε έπειτα σύγκριση με την είδηση που δημοσιεύτηκε ενάμιση χρόνο πριν στο Pathfinder. Το θέμα είναι ακριβώς το ίδιο. Οι κίνδυνοι που απειλούν τις λευκές αρκούδες με εξαφάνιση και η στάση του πλανητάρχη Μπους.

Αξίζει πραγματικά να συγκρίνετε τα δύο άρθρα. Όχι για να ενημερωθείτε για την απειλή που αντιμετωπίζει η λευκή αρκούδα, νομίζω ότι δεν υπάρχει κανείς σήμερα που να αγνοεί ότι λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου λιώνουν με μεγάλη ταχύτητα οι αιώνιοι πάγοι των πόλων και μειώνεται επικίνδυνα το "έδαφος" στο οποίο ζει η πολική αρκούδα... χαρακτηριστική και η φωτογραφία που δημοσιεύσαμε, με την αρκούδα να πηδάει από "νησάκι" σε νησάκι πάγου... Νησάκια που όλο μικραίνουν και όλο μειώνονται και στο τέλος η αρκούδα θα πρέπει να μάθει να ζει στη θάλασσα!!! Ευτυχώς η φύση την έχει εξοπλίσει με δεινές ικανότητες κολυμβητή:

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ANDREW'S PAGE

Το θέμα δεν είναι λοιπόν να ενημερωθείτε για κάτι χιλιοειπωμένο... Ελπίζουμε δηλαδή να μην είναι... Γιατί ζήτω που ... πνιγήκαμε... και καήκαμε... αν ακόμη δεν έχετε πάρει είδηση τι είναι το φαινόμενο θερμοκηπίου και τι επιπτώσεις έχει. Και φυσικά όχι μόνο στις αρκούδες! Κι εδώ νομίζω είναι και η ουσία. Αλλά και η διαφωνία με τον αρθρογράφο του Έθνους. Δεν ξέρω ποιος είναι και δεν έχει και σημασία το όνομά του. Η σημασία είναι στη λάθος αντίληψη πως το ζητούμενο είναι ο κακός της γης να χαριστεί στις γλυκύτατες πολικές αρκουδίτσες! Εμ, δεν είναι έτσι τα πράγματα... Καθόλου έτσι. Ο κύριος αυτός δεν κρατά το μέλλον της αρκούδας στα χέρια του αλλά το μέλλον το δικό σου και το δικό μου και το μέλλον των παιδιών μας. Και όχι μόνο το μέλλον... Ήδη έχουμε αρχίσει να πληρώνουμε, και με τσουχτερά μάλιστα πρόστιμα, το φαινόμενο θερμοκηπίου.

Θέλετε ένα παράδειγμα;

Η μεγάλη αύξηση της συχνότητας σφοδρών τυφώνων και θυελλών στις ΗΠΑ, οφείλεται -σύμφωνα με εκθέσεις Αμερικανών επιστημόνων που εργάζονται σε κρατικά ερευνητικά ινστιτούτα- στην κλιματική αλλαγή. Η πρόβλεψή τους είναι ότι τα φαινόμενα αυτά θα ενταθούν ακόμη περισσότερο τις ερχόμενες δεκαετίες και από τους τυφώνες θα πληγούν πολλές ηπειρωτικές περιοχές που βρίσκονται μακριά από τις ακτές. Σημειώνουμε εδώ τη μεταβολή που έχει παρατηρηθεί στις ΗΠΑ. Ενώ παλαιότερα η χώρα δεχόταν περίπου 300 ισχυρούς τυφώνες το χρόνο, κατά τα τελευταία έτη πλήττεται από περίπου 1000 τυφώνες σε ετήσια βάση! ΠΗΓΗ blog ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΚΙΩΤΗ

Ή αλλιώς... βλέπε Κατρίνα πριν λίγα χρόνια... βλέπε Μιανμάρ σήμερα και λίγο καιρό νωρίτερα θυμηθείτε τον τυφώνα που έπληξε ακόμη και τη δική μας Ζάκυνθο.

Για ποια αρκούδα λοιπόν μας μιλάνε; Γιατί δε λένε τα πράγματα με το όνομά τους; Και γιατί δε λένε ότι η αιτία του κακού δεν είναι ένας άνθρωπος αλλά όλοι εκείνοι που ευθύνονται για το φαινόμενο θερμοκηπίου; Ή, αν το θέλετε πιο αναλυτικά, ποιοι εμποδίζουν τον Μπους και τον κάθε Μπους να πάρει μέτρα και συγκεκριμένα να εφαρμόσει το πρωτόκολλο του Κυότο; Ζήτημα προσωπικής βούλησης των πολιτικών είναι ή οργανωμένα συμφέροντα που δε λογαριάζουν παρά μόνο την τσέπη τους και αδιαφορούν για την ανθρώπινη ζωή; Το αν παράλληλα την πληρώνουν και οι αρκούδες, όσο αξιολάτρευτες και αν είναι, θα μου επιτρέψετε να πω ότι είναι το λιγότερο.

Και πέρα από αυτό... από το ό,τι η δική μας ζωή βρίσκεται στα χέρια του πλανητάρχη... για σκεφθείτε λίγο... χούντα έχουν στην Αμερική; Ή δημοκρατία; Ποιου το χέρι καθίζει τον κάθε Μπους στο σκαμνί της εξουσίας; Αυτό το χέρι, το δικό σου και το δικό μου και του κάθε πολίτη, πότε επιτέλους θα λάβει υπόψη όλους αυτούς τους σοβαρούς κινδύνους και θα μάθει να ψηφίζει εκείνους τους πολιτικούς που νοιάζονται για το περιβάλλον; Και όχι εκείνους που κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστρέψουν τη γη και τον άνθρωπο και τη ζωή ολάκερη;

Και πότε επιτέλους εκείνα τα χέρια που χτυπάνε τα πλήκτρα της ενημέρωσης θα σταματήσουν να μας παραμυθιάζουν; Πότε θα υπερασπιστούν την αλήθεια και θα σταματήσουν να προκαλούν τον κοινό νου με τις ανοησίες για τους καλούς και τους κακούς και για τα αρκουδάκια;

Κι αν θέλετε... πότε θα παίξουν σωστά το ρόλο τους ακόμη και οι οικολογικές οργανώσεις. Και ιδού τι εννοώ... Σε κείνο το παλιό άρθρο που ανέφερα παραπάνω από το Pathfinder υπάρχει η δήλωση μιας κυρίας οικολόγας:

Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις στις ΗΠΑ εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για τη διαφαινόμενη αλλαγή πολιτικής του Λευκού Οίκου. "Αυτή είναι η αρχή για μία σειρά αλλαγών αναφορικά με τον τρόπο με τον οποίο αυτή η χώρα αντιμετωπίζει το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Υπάρχει χρόνος για να σώσουμε τις πολικές αρκούδες, αλλά πρέπει να μειώσουμε άμεσα τη ρύπανση που προκαλεί την υπερθέρμανση του πλανήτη", δήλωσε η Κέισι Σίγκελ, του Κέντρου για τη Βιοποικιλότητα, η οποία είναι άλλη μία οργάνωση που έχει προσφύγει κατά της αμερικανικής κυβέρνησης.

Της ίδιας κυρίας δηλώσεις διαβάζουμε και στο τωρινό άρθρο του Έθνους:

«Οι πολικές αρκούδες χρειάζονται τη βοήθειά μας τώρα, και όχι όποτε νιώσει έτοιμη η κυβέρνηση του Μπους», σχολίασε η Κάσι Σίγκελ του Κέντρου Βιοποικιλότητας, που ηγείται του αγώνα για τη σωτηρία του ζώου.

Γιατί κυρία Σίγκελ, που ηγείσαι και της προσπάθειας για τη σωτηρία της αρκούδας, ενάμιση χρόνο νωρίτερα, καθησύχαζες πως υπάρχει χρόνος;;; Και πού στηρίζονταν οι περιβαλλοντικές οργανώσεις των ΗΠΑ για να εκφράζουν ικανοποίηση για το Λευκό Οίκο; Τόσους μήνες μετά τίποτε δεν έκανε ο Λευκός Οίκος. Και ούτε και προβλέπεται να κάνει... Παρά το τελεσίγραφο που λήγει αύριο:

Η κυβέρνηση αποφεύγει εδώ και μήνες να λάβει απόφαση για τη μοίρα της πολικής αρκούδας, ωστόσο πριν από δύο εβδομάδες η δικαστής Κλόντια Ουίλκεν αποφάσισε ότι οι διαρκείς αναβολές αποτελούν «παραβίαση του νόμου» και έδωσε διορία στον Μπους να λύσει το θέμα μέχρι την Πέμπτη 15 Μαϊου. ΠΗΓΗ ΕΘΝΟΣ

Και δε θα κάνει γιατί εμείς όλοι δεν κάνουμε τίποτε. Καθόοοοοομαστε μόνο αραχτοί και λάιτ και περιμένουμε να πιάσει η καλοσύνη τον κάθε Μπους.

Στα δικά σου τα χέρια είναι λοιπόν η λύση. Και στα δικά μου. Και όλων μας. Η λύση για την ίδια τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας. Ως πότε λοιπόν θα κάθοοοοονται ακίνητα;

Εκτός αν περιμένουμε οι αρκούδες να επαναστατήσουν... Περισσότερο πιθανό το βρίσκω αυτό, κι ας τις λένε παχύδερμα... Γιατί πιο παχύδερμα από μας τους ανθρώπους, τους σημερινούς ανθρώπους, δεν υπάρχουν.

Και θέλεις απόδειξη;

Πάνε στο βενζινάδικο της γειτονιάς σου... Πώς είπες; Πήγες κιόλας; Και τι είδες εκεί; Να πλακώνονται για βενζίνη; Πώς θα πάρουν κι άλλα λίτρα να τα κάψουν και να μας κάψουν; Είδες εκεί, είδες στην τηλεόραση, κανέναν να πανηγυρίζει, που έστω και έτσι, γλιτώσαμε λίγη από την επιβάρυνση του περιβάλλοντος; Αν είδες, έστω και έναν, πες το μου... για να μη μας λέω παχύδερμα.

Για μας ο θάνατος είναι...

Με έσφαξε το τραγουδάκι... Πήρε σουγιάδες και μαχαίρια και ξυράφια και έκανε την ψυχούλα μου κόσκινο μεσημεριάτικα...


Μουσική - Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός
Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος


"Παλάτια εμείς θα χτίζουμε στην άμμο
ποιος λογαριάζει κύμα και καιρό
κι αν την καρδιά μας την πατάμε χάμω
εμείς αυτό το λέμε ριζικό.

Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα
που 'χουν στο αίμα τους αρμύρα και σκουριά
για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα
είναι να μένουμε δεμένοι στη στεριά.

Σκορπάμε τη ζωή ερωτευμένοι
το "σ' αγαπώ" το κάνουμε σκοπό
το τραγουδούν της νύχτας οι χαμένοι
και τ' όνειρό τους τραύμα είναι νωπό."

Καράβια είμαστε... που έχουμε στο αίμα μας αρμύρα και σκουριά. Και ματσακόνι δε βρίσκεται να τη βγάλουμε από κει. Χρόνια τώρα ματσακονίζουμε και λέμε θα περάσει ο καημός. Και να, έρχεται ένα τόσο δα τραγουδάκι, έρχεται μια εικόνα, μια πνοή του ανέμου... ένας ήχος ανεπαίσθητος... και αρχίζει άγρια η τρικυμία.

Δε πα να περάσουν δέκα χρόνια, είκοσι χρόνια... εικόσι έξι... συμπλήρωσα τον περασμένο μήνα... Ο πόνος μένει αγιάτρευτος και σκάβει λαγούμια στην ψυχή. Εμείς για αλλού κινήσαμε για αλλού και αλλού η ζωή μας πήγε. Για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα είναι να μένουμε δεμένες στη στεριά.

Αφιερωμένο σε όλες τις αδερφές μου, τις πρώτες ελληνίδες καπετάνισσες... Που το όνειρό τους έμεινε τραύμα ανοιχτό. Και η ζωή τους δεμένη στο μουράγιο...


Απαραίτητο συμπλήρωμα το τραγουδάκι "Καράβια βγήκαν στη στεριά"...


Καράβια στη στεριά
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Μίνωας Μάτσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Άλλες ερμηνείες: Παντελής Θαλασσινός

Καράβια βγήκαν στη στεριά
και πιάσανε τα όρη
ποιος είδε βάρκα στο Χελμό
στο Μέτσοβο βαπόρι

Ποιος είδε νύχτα με δυο φεγγάρια
ποιος είδε ήλιο σαν αχινό
κι ερωτευμένα πουλιά και ψάρια
να κολυμπάνε στον ουρανό

Καράβια βγήκαν στη στεριά
και χάθηκαν στο χιόνι
κι αυτός που τα ονειρεύτηκε
τα περιμένει ακόμη

Ποιος είδε φάρο στον Ψηλορείτη
στην Ελασσόνα λευκό πανί
κι ένα καράβι από την Κρήτη
να πιάνει Ξάνθη Κομοτηνή

Ποιος είδε νύχτα με δυο φεγγάρια
ποιος είδε ήλιο σαν αχινό
κι ερωτευμένα πουλιά και ψάρια
να κολυμπάνε στον ουρανό

Και ποιος είδε ναυτικό που έμεινε ξέμπαρκος να κοιτά το πέλαγος; Να μην το δει κανείς... Και να μη δει καπετάνισσα κλεισμένη και φυλακισμένη σε ένα μπουντρούμι να βγάζει το ψωμί της στεριάς. Να μην το δει κανείς... Γιατί είναι ένα θέαμα θλιβερό που μυρίζει θάνατο....

Και για να μη λες πως υπερβάλλω... πάρε τώρα και δες τι σημαίνει καράβι και θάλασσα:

Ζωντανό καράβι και ζωντανή θάλασσα. Δωράκι από τη μικρή μου κόρη... την καπετανοπούλα τη 19χρονη που μόλις έκλεισε τον ένα μήνα στο καράβι. Τον πρώτο της μήνα στη θάλασσα. Βλέπεις τι χάνεις στη στεριά;

Το τι χάνεις στη θάλασσα... άστο... είναι ιστορία μόνο για ναυτικούς. Και να στο πω δε θα το καταλάβεις... Η μικρή μου όμως καπετάνισσα το έμαθε νωρίς. Πήρε, ακόμα δεν πάτησε στο καράβι, το πιο πικρό μάθημα. Το φιλαράκι της το κολλητό, παιδί ακόμα κι αυτό... έφυγε για πάντα. Τροχαίο. Και το πικρό μαντάτο βρήκε τη μικρή μου στο καράβι. Άμαθη σε θάνατο, άμαθη και σε τούτη τη σκληρή όψη της ζωής του ναυτικού. Έκλαψε, πόνεσε... είδε σε μια στιγμή "πως χάνει όλη τη ζωή για το όνειρο που διάλεξε"... Ούτε ένα στερνό φιλί στον αδικοχαμένο φίλο. Ούτε μια τελευταία ματιά.

Έτσι πληρώνεται τούτο το όνειρο. Με δάκρυ πικρό. Και όταν το έχεις και όταν το χάνεις. Σε σκοινί τεντωμένο η ζωή των θαλασσινών. Πόνος αβάσταχτος και ηδονές πρωτόγνωρες. Πώς αλλιώς; Ξέρεις εσύ άλλον τρόπο να κερδίσεις την ευτυχία; Πέρα από την πληρωμή σε ίσο πόνο και δυστυχία;

Γι' αυτό σου λέω...

Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα
που 'χουν στο αίμα τους αρμύρα και σκουριά
για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα
είναι να μένουμε δεμένοι στη στεριά.

Αρμύρα από το δάκρυ και σκουριά από τον πόνο... Τόση αρμύρα και τόση σκουριά που ένα γίνεται με την ψυχή. Κι ο μόνος τρόπος να το αντέξεις είναι να βρεθείς εκεί... Μες στην αρμύρα και μες στη σκουριά... Να νιώθεις ίδιος και όχι καράβι στη στεριά...

Σου φαίνεται υπερβολικό; Μα σου είπα... αυτά μονάχα οι ναυτικοί τα καταλαβαίνουν... δεν είναι ιστορίες για στεριανούς...

Τα γενέθλια της Μπουμπουλίνας και της Πόλης


Γενέθλια σήμερα, της πιο θρυλικής ελληνίδας καπετάνισσας. Φυσικά της ξακουστής και τρομερής Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας!


11 του Μάη... του 1771. Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του Μουσείου Μπουμπουλίνας:

Η Μπουμπουλίνα, που ήταν Υδραία την καταγωγή, γεννήθηκε μέσα στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου του 1771, όταν η μητέρα της, Σκεύω, επισκέφθηκε τον τότε φυλακισμένο από τους Τούρκους και ετοιμοθάνατο άντρα της, Σταυριανό Πινότση.

11 Μαΐου στις φυλακές της σκλαβωμένης Πόλης. Εκεί γεννήθηκε το κοριτσάκι που έμελλε να γίνει ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων. Να κυριαρχήσει στις θάλασσες και να αφήσει με το στόμα ανοιχτό εχθρούς και φίλους με την απαράμιλλη γενναιότητά της.


Η Μπουμπουλίνα.
Ακριβές αντίγραφο του πίνακα του Γερμανού ζωγράφου Von Hess.

Η ημερομηνία και ο τόπος της γέννησης της ηρωίδας δεν μπορούμε να μην προσέξουμε ότι κρύβουν έναν αξιοσημείωτο συμβολισμό. 11 Μάη για την Κωνσταντινούπολη είναι η επέτειος της ίδρυσής της. Συγκεκριμένα, όπως διαβάζουμε στην Βικιπαίδεια:

Ιδρύθηκε από τον Κωνσταντίνο Α' το 324 στην τοποθεσία που βρισκόταν η αποικία των Μεγαρέων και εξελίχθηκε γρήγορα ως η νέα πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής (και μετέπειτα Ελληνικής-Βυζαντινής) αυτοκρατορίας.Το αρχικό όνομα της νέας πόλης ήταν Νέα Ρώμη με την έννοια της "νέας πρωτεύουσας" που δεν υπήρχε ακόμη τέτοιος όρος. Είναι χτισμένη πάνω σε επτά λόφους όπως και η Ρώμη. Στις 11 Μαΐου του 330 τελέστηκαν με ανάλογη λαμπρότητα τα επίσημα εγκαίνια της πόλης που ονομάστηκαν γενέθλια. Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α' ο Μέγας μετά την παρακολούθηση αγώνων στο ανακαινισμένο ιππόδρομο, που ανεγέρθηκε κατά απομίμηση εκείνου του Σεβήρου στη Ρώμη, καθισμένος σε χρυσό θρόνο, έδωσε εντολή την ίδια ημέρα και άνοιξαν οι θέρμες (λουτρά) του Ζεύξιππου ενώ μοιράστηκαν ενθυμήματα. Από το 330 μέχρι το 333 κόπηκαν χρυσά νομίσματα που έφεραν την επιγραφή: "CONSTANTINOPOLI" από τα οποία και αποδεικνύεται σαφέστατα ότι το όνομα Κωνσταντινούπολη κυριάρχησε από το ίδιο έτος των εγκαινίων της πόλης. Η Εκκλησία καθίδρυσε και ιδιαίτερη ετήσια εορτή των εγκαινίων στις 11 Μαΐου.

Στα πάνω από χίλια χρόνια της δόξας της, η μέρα αυτή, η 11η Μαΐου, γιορταζόταν πάντα με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Όταν όμως το μαύρο σκοτάδι της σκλαβιάς την πλάκωσε, ποιος να νοιαστεί και ποιος να θυμηθεί τη μέρα των γενεθλίων; Ακόμη και σήμερα, που ελεύθερη πάλι πατρίδα έχουμε, λησμονημένη και περιφρονημένη στέκει η μέρα των γενεθλίων της Πόλης που για μια χιλιετία στάθηκε το κέντρο του τότε γνωστού κόσμου... Και όχι μόνο λησμονημένη αλλά και δυστυχώς παραχαραγμένη ακόμη και η χρονολογία των εγκαινίων της. Και αναφέρομαι στο ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ της ΕΡΤ... Που και άλλες φορές έχουμε επισημάνει τα τραγικά του λάθη. Έτσι και για τα γενέθλια της Πόλης αναφέρει:

το 380... η Κωνσταντινούπολη γίνεται πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με το όνομα Νέα Ρώμη. Κτίστηκε σε επτά λόφους, κάνω στο Βυζάντιο, αρχαία αποικία των Μεγαρέων.

Κατά τα άλλα, τα δελτία ειδήσεων σήμερα γκρίνιαζαν για την προκλητική ιστοσελίδα του ΥΠΕΞ της Τουρκίας... Και οι πολιτικοί μας έκαναν σοβαρές δηλώσεις πως θα ασκήσουμε βέτο για την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση... Τι αστείο! Και τι τραγικό! Όταν εμείς οι ίδιοι λησμονούμε την ιστορία μας και την κακοποιούμε. Όταν ένας επίσημος φορέας αφαιρεί 50 χρόνια από την ιστορία της Πόλης. Αλλά έτσι είμαστε οι σημερινοί έλληνες... Δυστυχώς. Σηκώνουμε επανάσταση τάχα και δήθεν για τα λάθη ενός σχολικού βιβλίου ιστορίας και την ίδια ώρα είμαστε όλοι μας ανιστόρητοι...

Να όμως που η θεά τύχη θέλησε τη μέρα αυτή, την 11η Μάη, όχι μόνο να μην την ξεχάσει αλλά και να τη χρυσώσει με μια ακόμη σημαντική στιγμή του έθνους. Τη γέννηση της ηρωίδας που μαζί με όλη εκείνη τη φοβερή γενιά του '21 κατάφεραν να αποτινάξουν το ζυγό της δουλείας τετρακοσίων ετών. Αδυνατεί ο νους να συλλάβει το μεγαλείο του κατορθώματος αυτών των ανθρώπων. Ανδρών και γυναικών.

Εμείς φυσικά, ως γυναίκες και ως καπετάνισσες, στεκόμαστε με ιερό δέος ειδικά μπροστά στις γυναίκες και μάλιστα εκείνες που πολέμησαν στα πέλαγα. Το δικό τους παράδειγμα στάθηκε πάντα σύμβολο και οδηγός σε όσες δυσκολίες συναντήσαμε. Και αν και κάποτε "Μπουμπουλίνες" μας αποκάλεσαν κι εμάς όταν ο θεσμός της γυναίκας πλοιάρχου έκανε τα πρώτα του βήματα στην πατρίδα μας, αισθανόμαστε πολύ μικρές μπρος στο δικό της μεγαλείο. Ουδεμία σύγκριση με τη δική της πορεία και τα δικά της κατορθώματα. Όμως και δεν μπορούμε να μην την επικαλούμαστε για να αποδεικνύουμε τι είναι σε θέση να κάνει μια γυναίκα. Μικρό δείγμα το απόσπασμα για τη ζωή της που ακολουθεί, όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του μουσείου Μπουμπουλίνας:

"Μετά τον θάνατο του Πινότση στην Κωνσταντινούπολη, μητέρα και κόρη επιστρέφουν στην Ύδρα. Τέσσερα χρόνια αργότερα η Σκεύω έρχεται σε δεύτερο γάμο με τον Σπετσιώτη καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου ή Ορλώφ (το Ορλώφ παρατσούκλι της εποχής λόγω της συμμετοχής του στα Ορλωφικά) και έτσι η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε πλέον στις Σπέτσες.

Ο αδριάντας της ηρωΐδας στις Σπέτσες

Από μικρή λατρεύει τη θάλασσα και τα καράβια και συναρπάζεται από τις ιστορίες των ναυτικών αλλά και από τους Θούριους του Ρήγα για την πατρίδα και τη λευτεριά. Είναι η αναμφισβήτητη αρχηγός ανάμεσα στα οκτώ ετεροθαλή αδέλφια της, δείχνοντας έτσι από νεαρή ηλικία τον ισχυρό μέχρι πείσματος χαρακτήρα της, το θάρρος και την αποφασιστικότητά της. Μελαχρινή με αρχοντική κορμοστασιά, ατίθαση και επιβλητική, κάνει δύο γάμους, τον πρώτο στα 17της χρόνια με τον Δημήτριο Γιάννουζα και τον δεύτερο στα 30της με τον Δημήτριο Μπούμπουλη. Και οι δύο όμως σύζυγοί της, Σπετσιώτες καπεταναίοι, σκοτώνονται σε ναυμαχίες με Μπαρμπερινούς πειρατές, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος εκείνης της περιόδου."

Ο Αγαμέμνων. Έργο του Α. Μιλάνου

Η θρυλική ναυαρχίδα της Μπουμπουλίνας, που με το όνομα και μόνο θυμίζει πόσο εκείνοι οι έλληνες του '21 τιμούσαν την ιστορία του τόπου τους.

Ελπίζουμε ετούτη η αναφορά στα γενέθλια της καπετάνισσας, να βοηθήσει να θυμόμαστε και τα άλλα γενέθλια... Της Πόλης... της Πόλης που γεννήθηκε... Και μαζί να θυμόμαστε και το χρέος μας. Πως η λευτεριά μας δεν απειλείται από κανέναν εχθρό όταν εμείς ξέρουμε να περιφρουρούμε την πατρίδα μας. Ας ξεκινήσουμε τουλάχιστον από την ιστορία της...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

"Τώρα Μαγιά, τώρα δροσιά, τώρα το καλοκαίρι"



Μάη μ' Μάη μ' χρυσομάη μ'
τι μας άργησες
και δε φάνηκες,
να μας φέρης τα λουλούδια
και την άνοιξη;

Με τέτοια τραγούδια κάποτε καρτερούσαν οι άνθρωποι το Μάη, το μήνα των λουλουδιών και της ... μαγείας, καθώς η συνήχηση του ονόματος - μάγια, μαγιάτικος - φούντωνε τις προλήψεις και τις λαϊκές δοξασίες. Γι' αυτό και πλήθος τα έθιμα για την υποδοχή του "μαγικού" μήνα Μάη. Σας μεταφέρουμε ορισμένα από τα πιο ενδιαφέροντα που εντοπίσαμε στο βιβλίο του λαογράφου Γεωργίου Μέγα, "Ελληνικές Γιορτές και Έθιμα της Λαϊκής Λατρείας", Εκδόσεις Εστία.

Στην Πάργα:

Από το πρωί της Πρωτομαγιάς τα παιδιά εγύριζαν τα σπίτια και τραγουδούσαν το τραγούδι του Μαΐου στεφανωμένα με λουλούδια και κρατώντας στα χέρια τους μεγάλους κλώνους πορτοκαλιάς ή νεραντζιάς, γεμάτους άνθη. Ετραγουδούσαν:


Εμπήκε ο Μάης, εμπήκε ο Μάης, εμπήκε ο Μάης ο μήνας,

ο Μάης με τα τριαντάφυλλα κι ο Απρίλης με τα ρόδα.

Μάη μου, Μάη δροσερέ κι Απρίλη λουλουδάτε...

Το Μαγιόξυλο

Στην Κέρκυρα περιφέρουν τη μέρα αυτή κορμό τρυφερού κυπαρισσιού, ίσιου και φουντωτού. Τον έχουν σκεπασμένο με κίτρινες μαργαρίτες και άλλα άνθη, του κρεμούνε κι ένα στεφάνι. Από τα χλωρά κλαδιά του δένουν μεταξωτά μαντίλια, ζωνάρια και κορδέλες. Από το στεφάνι τέλος κρεμάνε φρούτα (μούσμουλα κλπ) και χορταρικά πρώιμα.


Με το μαγιόξυλο αυτό οι νέοι εργάτες, ντυμένοι γιορτινά με κατάσπρα παντελόνια και πουκάμισα, με κόκκινα ζουνάρια και κόκκινα μαντήλια στο λαιμό, γύριζαν την πόλη, τραγουδώντας το Μάη, με τη συνοδεία ενός ντεφιού κ' ενός ατσαλένιου τριγώνου.

Το Μαγιόπουλο


Αλλού, όπως στον άγιο Λαυρέντιο του Βόλου, ο Μάης ενσαρκώνεται στο Μαγιόπουλο, ένα παιδί στολισμένο με λουλούδια. Χορός από προσωπιδοφόρους το συνοδεύουν τραγουδώντας τα Μαγιάπριλα τραγούδια τους στους δρόμους του χωριού, ενώ χορεύει το Μαγιόπουλο.




Στη Ναύπακτο το Μαγιόπουλο το συντροφεύουν γέροι φουστανελάδες βαστώντας στο ένα χέρι κουδούνια στολισμένα με ανθισμένη ιτιά. Στη μέση το παιδί φορώντας στεφάνια από μαργαρίτες κίτρινες στο κεφάλι, στο λαιμό, στα χέρια, σ' όλο το κορμί, χορεύει, ενώ οι ημίχοροι των γέρων βροντάνε ρυθμικά με τη σειρά τους, τα χοντρά κουδούνια και λένε τραγούδια.


Στην Αγόριανη "χόρευεν ο Μάης κι ο κόσμος τον φίλευε μπαμπάκι κι αυγά, σιτάρι και λεφτά. Κι οι τσοπάνηδες ένα ποκάρι μαλλί." Στο Κεφαλόβρυσο "πολλοί εγίνοντο άλλοτε Μάηδες, δηλαδή γέμιζαν πρόσωπο, κεφάλι και κορμί με μαγιάτικα λουλούδια. Κρατώντας κ' ένα κουδούνι στο χέρι και τραγουδώντας το Μάη γύριζαν μαγαζιά και σπίτια και χόρευαν το Μάη. Και τώρα ακόμα την παραμονή της Πρωτομαγιάς και τη νύχτα γλεντάνε παιδιά και γεροντότεροι. Κρατούν βάγιες (κλάδους) από καρυά, χτυπούν κουδούνια τραγουδώντας το Μάη.

Η φωτογραφία είναι από την Πρωτομαγιά στη Νίσυρο, το 2007 και το blog Tera Amou

Η Πιπεριά

Το έθιμο το βρίσκουμε και στο Ξηροχώρι της Εύβοιας, συνδυασμένο με την παράκληση για τη βροχή. Εκεί ένας χωρικός ντυμένος σ' όλο του το σώμα με λουλούδια και με κλαδιά ελιάς, καρυδιάς και άλλων δέντρων, λέγεται Πιπεριά. Στο κεφάλι του έχει στεφάνι από λουλούδια και στο στήθος του ένα μεγάλο κουδούνι κρεμασμένο. Άλλοι πέντε ή έξι άντρες τον συνοδεύουν, καθώς γυρίζει από σπίτι σε σπίτι, και τραγουδούν, ενώ αυτός χορεύει:


Πιπεριά, γλυκιά ροϊδιά,
γλήγορα στον Αηλιά,
κι Αηλιάς στον ουρανό
για να βρέξει ο Θιος νερό
για τα στάρια, για τα κθάρια,
για τ' φτωχού τα παρασπόρια.

Κάθε στάχυ και πινάκι
και χερόβολο δεμάτι.
Γούρνες, γούρνες το κρασί,
αυλάκι' αυλάκια το νερό.
Πιπερός με το τσαπί
να στομώση το νερό.

Λέγοντας τους δύο τελευταίους στίχους, ένας από τη συντροφιά που ονομάζεται Πιπερός και έχει κι αυτός λουλούδια στο κεφάλι και κρατάει στα χέρια ένα τσαπί, αρχίζει να σκάβει ελαφρά τη γη, όσο να τελειώσει η επωδός. Εννοείται πως η Πιπεριά, που παριστάνει τη δύναμη της βλάστησης, βρέχεται από κάθε σπίτι με νερό, για να εξασφαλίσει τη βροχή που χρειάζεται η γη του Ξηροχωρίου και της πολυδίψαστης Ελλάδας για τη βλάστηση των φυτών.

Αλλά και άλλες μιμικές πράξεις περιλαμβάνουν τα έθιμα της Πρωτομαγιάς, που αποβλέπουν πιο άμεσα και πιο παραστατικά στην αναγέννηση της φύσης, την εξανάστασή της από τη χειμερινή νάρκη. Τις περισσότερες από τις πράξεις αυτές συναντάμε στη Βόρεια Ελλάδα.

Στην Πορταριά (πριν από 80 περίπου χρόνια), την Πρωτομαγιά μετημφιέζοντο πέντε πρόσωπα: το κορίτσι, ο γιανίτσαρος, όλο άρματα και ασήμι, ο γιατρός με ψηλό φράγκικο καπέλλο, και δύο άλλα πρόσωπα. Πηγαίναν εν πομπή ανά το χωρίον και στην πλατεία άρχιζεν η παράστασις. Ο γιανίτσαρος εδοκίμαζε να κλέψη το κορίτσι. Το κορίτσι από την τρομάρα του πέφτει λιγωμένο. Ακολουθούν μοιρολόγια και κοπετοί. Ο γιατρός ανασταίνει την κοπέλλα. Ακολουθούν χοροί, τραγούδια και χαρές.

Ο Ζαφείρης

Η παράσταση αυτή, δηλαδή η έκθεση του νεκρού κι η ανάστασή του, συνηθίζεται ακόμη, μ' ολότελα αρχαιότερη μορφή, στο Ζαγόρι της Ηπείρου. Εκεί, την Πρωτομαγιά (αλλά και όλη την άνοιξη), τα κορίτσια του χωριού, που βγαίνουν και βόσκουν τ' αρνάκια στα γρασίδια, παίζουν το Ζαφείρη.

Ένα παιδί - να πούμε το Μαγιόπουλο - κάνει τον πεθαμένο. Ξαπλώνεται απάνω στο χλωρό χορτάρι και τα κορίτσια τον στολίζουνε με άνθη και πράσινα κλαδιά. Ύστερα κάθονται τριγύρω και αρχίζουν το θρήνο και τον οδυρμό (τον κομμό, όπως λένε):

Για ιδέστε νιο που ξάπλωσα, για ιδέστε κυπαρίσσι!
Δε σειέται, δε λυΐζεται, δε σέρν' τη λεβεντιά του.
Ποιος σόκοψε τις ρίζες σου και στέγνωσ' η κορφή σου;
Τι μόκαμες, λεβέντη μου, τι μόκαμες, ψυχή μου!

Μήνα 'ναι και χινόπωρος, μήνα 'ναι και χειμώνας;
Τώρα ν έρθεν η άνοιξη ν έρθεν το καλοκαίρι,
παίρνουν κι ανθίζουν τα κλαδιά κ' οι κάμποι λουλουδίζουν,
έρθαν πουλιά της άνοιξης, έρθαν τα χελιδόνια,
για κ' η μεγάλη Πασκαλιά με το Χριστόν Ανέστη,
που ντυούνται νιοι στα κόκκινα, γερόντοι στα μουρέλια,
κ' εσύ, μωρέ λεβέντη μου, μέσα στη γη τη μαύρη,
πού να σειστής, να λυϊστής, να σύρς τη λεβεντιά σου;
Ξεσφάλισε τα μάτια σου!

Έπειτα φωνάζουν: Σήκου, Ζαφείρη, σήκου! και ο Ζαφείρης ξεπετιέται και τρέχουν όλοι τραγουδώντας στα χωράφια.

Το ίδιο έθιμο, με το όνομα Φουσκοδέντρι, τελείται την 1η Μαΐου (ή και όλη την άνοιξη) με τα ίδια τελετουργικά στοιχεία στην Καστανιά Στυμφαλίας. Παραθέτω περιγραφή του που ανακοινώθηκε από την κυρία Κ. Κακούρη, που παρακολούθησε την τελετή το 1951.

Όμιλος νέων εκλέγει τον πρωταγωνιστήν, νέον ή κόρην, για να υποδυθεί το νεκρόν και νεκροανασταινόμενον Φουσκοδέντρι. Εις ανοικτόν χώρον, κάτωθεν μεγάλων δέντρων, συγκεντρώνουν άνθη του αγρού, κλάδους δέντρων, φιδόχορτα, τέλος λίθους, δι' ων σχηματίζουν βάσιν τύμβου νεκρικού, ύψους 30 περίπου εκ. Εντός αυτού κατακλίνεται το Φουσκοδέντρι και υποκρίνεται τον νεκρόν. Αι νεάνιδες το ανθοστολίζουν, τοποθετούν στεφάνι εις την κεφαλήν του, φιδόχορτα ως λαμπάδας και μοιρολογούν. Τέλος το Φουσκοδέντρι ανασταίνεται. Μετά την ανάστασιν οι θρηνωδοί αρχίζουν πέριξ του κενού μνήματος χαρωπόν κύκλιον χορόν, με κορυφαίον το νεκροαναστηθέν και ανθοστεφανωμένον Φουσκοδέντρι, εκ δε των ανθέων του νεκροστολισμού πλέκουν μαγιοστέφανα. Σήμερον το δρώμενον τελείται την άνοιξιν, όταν έχουν και εάν έχουν διάθεσιν οι νέοι να διασκεδάσουν. Προ 30 όμως ετών ετελείτο μόνον την 1η Μαΐου εις τα βοσκοτόπια. Εκεί οι Καστανιώται έπλεκαν τα μαγιοστέφανά των εκ των ανθέων του νεκροστολισμού και επίστευον ότι, "όπως το Φουσκοδέντρι, έτσι θ' αναστηθή μες στα κλαδιά η φουσκοδεντριά."

Το έθιμο έχει την αρχή του στα Αδώνια* των αρχαίων που, όπως είπαμε πιο πάνω (σελ. 197), τελούνταν ομοίως την άνοιξη και συμβόλιζαν την ανάσταση της φύσης. Και όμοια είναι, όπως θα δούμε, τα σχετικά με τον "Κάνναβο", που τελούνται κατά τη Μεσοπεντηκοστή σ' ένα άλλο άκρο του Ελληνισμού, την Άνω Αμισό.

Πλήθος άλλο εθίμων της Πρωτομαγιάς ξεκινούν από την αντίληψη, ότι όλα ο Μάιος τα κάνει νέα. Μια νέα ζωή αρχίζει με την Πρωτομαγιά για τον άνθρωπο, όπως και για τη φύση. Γι' αυτό και σε πολλά μέρη όλα μέσα στο σπίτι πρέπει να ανανεωθούν. Πχ., στα Άγραφα, την Πρωτομαγιά αδειάζουν από το βράδυ τ' αγγειά. Δεν αφήνουν στάλα νερό μέσα. Το πρωί, νύχτα, παίρνουν τα κορίτσια τις στάμνες και πάνε στη βρύση, την αλείφουν με βούτυρο, τη στολίζουν με λουλούδια, παίρνουν νερό και το φέρνουν στο σπίτι. Με το νερό βρέχουν τις καρδάρες, τα μποτινέλια (κάδους), όπου κοπανούν το γάλα, και τα πρόβατα στο μαντρί. Βάζουν μικρά παιδιά να το κάνουν αυτό, που είναι καθαρά.

________________

* Για τα Αδώνια ο Γεώργιος Μέγας σημειώνει τα εξής:

Όπως είναι γνωστό, στη γιορτή του Άδωνη οι γυναίκες, ντυμένες πένθιμα, τοποθετούσαν επάνω σε νεκροκρέβατο κέρινα ομοιώματα του Άδωνη, τα "είδωλα", γύρω από τα οποία έβαζαν άνθη και τους λεγόμενους "κήπους", δηλαδή γλάστρες όπου είχαν φυτέψει μάραθα ή άλλα φυτά που γρήγορα μαραίνονται, αλλά και γρήγορα ξανανθίζουν, για να συμβολίσουν την πρόωρα μαραμένη νεότητα του Άδωνη, δηλαδή τη γρηγοροδιάβατη ακμή της άνοιξης, την οποία εκπροσωπούσε ο Άδωνης.

Ο Γεώργιος Μέγας μας πληροφορεί ότι παρόμοιο έθιμο αναβιώνει σήμερα στις Σέρρες κατά την περιφορά του Επιταφίου. Οι Σερραίες τοποθετούν εικόνα του Εσταυρωμένου ανάμεσα σε άνθη, αναμμένα κεριά και θυμιάματα. Δίπλα τοποθετούν ένα πιάτο φακής ή κριθαριού, την οποία έχουν φυτέψει, γι' αυτόν το σκοπό, κάποια μέρα της Μεγάλης Σαρακοστής. Το έθιμο αυτό, σημειώνει ο Γεώργιος Μέγας, συναντάται και σε άλλες περιοχές της Ανατολικής Μακεδονίας και θυμίζει τους κήπους του Αδώνιδος.

Αφιέρωμα στην Κατερίνα μας