Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας στην Ελαφόνησο για την κατασκευή εργοστασίου

Δευτέρα της Λαμπρής σήμερα και η καρδιά μας μαύρισε διαβάζοντας την είδηση:



Ειλικρινά δεν πιστεύαμε στα μάτια μας! Η Ελαφόνησος, ένας σπάνιας ομορφιάς τόπος, ένας πραγματικός παράδεισος, κινδυνεύει να υποστεί βεβήλωση του τοπίου από την κατασκευή εργαστασίου! Κάντε κλικ στην αφίσα για να μάθετε λεπτομέρειες τόσο για το εργοστάσιο που θέλουν να κατασκευάσουν εκεί όσο και για τη δυναμική αντίδραση των κατοίκων.

Για όσους δεν είχατε την ευκαιρία να επισκεφθείτε το μικρό αυτό νησάκι με τα υπέροχα γαλαζοπράσινα νερά στις παραλίες του, παραθέτουμε μερικές χαρακτηριστικές φωτογραφίες. Κάντε κλικ πάνω σ' αυτές για να διαβάσετε περισσότερες πληροφορίες για τον πανέμορφο αυτό τόπο που τώρα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα:

Πανοραμική θέα της Ελαφονήσου. Στο βάθος η Νεάπολη Λακωνίας και ο κάβο Μαλιάς.

Ο δίαυλος που χωρίζει την Ελαφόνησο από την ακτή Πούντα όπου σκοπεύουν να κατασκευάσουν το εργοστάσιο.

Η παραλία Σαρακήνικο. Νερά ζαφειρένια που παίρνουν αποχρώσεις του ροζ και σε ξετρελαίνουν!

Ο ξακουστός Σίμος. Με τις δίδυμες παραλίες του και τα κέδρα του. Θεωρείται και όχι άδικα ως μία από τις ωραιότερες παραλίες σε ολόκληρη τη Μεσόγειο.

Αυτός ο τόπος είναι έγκλημα να κινδυνεύει από την κατασκευή εργοστασίου. Εμείς ενώνουμε τη φωνή μας με τους κατοίκους και ζητάμε από όλους να συμπαρασταθούν στον αγώνα τους. Ένας τρόπος είναι και η συμμετοχή σας στη συγκέντρωση υπογραφών. Δείτε περισσότερα εδώ.

Χρόνια Πολλά! Καλή Ανάσταση!


Το HOMA EDUCANDUS


σας εύχεται


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

και

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!




Πέταξε μακριά ο Μάριος Τόκας




Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι λένε σήμερα. Σήμερα όμως ο αγαπημένος μας Κύπριος συνθέτης, ο Μάριος Τόκας, πέταξε για πάντα μακριά χτυπημένος από την επάρατη νόσο, μόλις στα 54 χρόνια του.

Αναδημοσιεύουμε την είδηση από το iKypros.com:

Η μουσική και τα τραγούδια του θα μας συντροφεύουν για πάντα

Πέθανε ο Μάριος Τόκας

Έπασχε από καρκίνο


Πέθανε το πρωΐ της Κυριακής του Πάσχα σε ηλικία 54 ετών ο κύπριος μουσκοσυνθέτης Μάριος Τόκας. Νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Υγεία χτυπημένος από τον καρκίνο. Τον Μάριο Τόκα είχε επισκεφθεί, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και ο Πρόεδρος Χριστόφιας κατά την πρόσφατη επίσκεψη του στην Αθήνα.

Ο Μάριος Τόκας γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου του ’54 στη Λεμεσό. Έζησε από την πρώτη γραμμή -ως φαντάρος- τις δύο φάσεις της τουρκικής εισβολής. Έφυγε από την Κύπρο με το όνειρο να κάνει καριέρα στο πεντάγραμμο και με το πρώτο του πιάνο (δώρο του πατέρα του σε μικρή ηλικία, σε δύσκολους καιρούς) να τον έχει βοηθήσει να ελπίζει σε αυτό.

Έφθασε στην Αθήνα το 1975 να φοιτήσει στη Φιλοσοφική Σχολή και παράλληλα σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο. Στα τέλη του ’78 έκανε το δισκογραφικό του ντεμπούτο με "Τα τραγούδια της παρέας". Επιλέγοντας ως ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά καθιερώθηκε μεμιάς στη συνείδηση του ψαγμένου μουσικόφιλου κοινού. Με τα "Λαδάδικα" που ερμήνευσε ο Δημήτρης Μητροπάνος έγραψε τη δική του, χρυσή σελίδα στο πεντάγραμμο.

Τον Μάνο Λοΐζο τον θεωρούσε άνθρωπο που τον βοήθησε πολύ στα πρώτα του βήματα. Ιδιαίτερες ήταν οι συνεργασίες του με τους Γιάννη Πάριο, Δημήτρη Μητροπάνο, Χαρούλα Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη και Μανώλη Μητσιά, στους οποίους "χάρισε" μερικές από τις σημαντικότερες επιτυχίες τους.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

2.1 1979 - ΤΑ ΒΟΡΙΑΔΑΚΙΑ - Νίκος Νομικός, Θέμης Αδαμαντίδης, Γιάννα Νομικού 2.2 1982 - ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ - Γιάννης Πάριος, Χάρις Αλεξίου, Διονύσης Θεοδόσης, Δήμητρα Γαλάνη 2.3 1984 - ΜΙΚΡΑ ΕΡΩΤΙΚΑ - Αντώνης Καλογιάννης 2.4 1989 - ΣΑΝ ΤΡΕΛΛΟ ΦΟΡΤΗΓΟ - Γιάννης Πάριος 2.5 1992 - Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΜΟΝΑΞΙΑ - Δημήτρης Μητροπάνος 2.6 1993 - ΠΑΝΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ - Γιάννης Πάριος 2.7 1994 - ΠΑΡΕΑ Μ' ΕΝΑΝ ΗΛΙΟ - Δημήτρης Μητροπάνος 2.8 1995 - ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΦΟΡΜΗ - Κατερίνα Κούκα 2.9 1997 - ΜΕ ΟΝΟΜΑ ΒΑΡΥ ΣΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ - Στέλιος Διονυσίου 2.10 1998 - ΒΙΟΣ ΑΝΘΟΣΠΑΡΤΟΣ - Μανώλης Μητσιάς 2.11 1998 - ΘΕΟΓΕΝΝΗΤΩΡ ΜΑΡΙΑ - Μ. Μητσιάς, Κ. Χατζηχριστοδούλου 2.12 1999 - ΕΝΤΕΛΒΑΪΣ - Δημήτρης Μητροπάνος 2.13 2001 - ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ - Πασχάλης Τερζής 2.14 2002 - ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ - Διάφοροι

iKypros 27/04/2008




Θάλασσες... μέσα στα μάτια σου θάλασσες!

Ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια που μας χάρισε ο Μάριος


Στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος
Μουσική: Μάριος Τόκας
Πρώτη εκτέλεση: Κωνσταντίνα
Άλλες ερμηνείες: Δημήτρης Μητροπάνος


Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες
και με ταξίδευες, σαν το καράβι κι έλεγες:
Θα σ' αγαπώ με τα καλοκαίρια
με τρικυμίες και με βροχές
με μαξιλάρι τα δυο μου χέρια
θα ονειρεύεσαι ό,τι θες

Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω, απόψε να μεθύσω
Τα καλοκαίρια πες μου πώς μπορώ
μονάχη μου να ζήσω
Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω απόψε να μεθύσω
σε μονοπάτι αδιάβατο θα βγω,
θα βγω να σε ζητήσω


Θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες
και με ταξίδευες, σαν το καράβι κι έλεγες:
Θα σ' αγαπώ, μη μου συννεφιάζεις
σαν αμαρτία και σαν γιορτή
Μάθε στα μάτια μου να διαβάζεις
όσα με λόγια δε σου 'χω πει

Αγαπηπημένε μας Μάριε,

καλό ταξίδι στις καινούριες θάλασσες που πας. Η αγάπη μας θα σε κρατάει πάντα ζωντανό στη μνήμη μας. Και στα μάτια μας όσα δεν προλάβαμε να σου πούμε θα γίνονται δάκρυ και χαμόγελο. Για όσα όμορφα μας χάρισες, για όσους πόνους αγιάτρευτους έζησες εσύ. Μιτσό το κακό της αρρώστιας και του θανάτου. Η μεγάλη λαβωματιά στην καρδιά του Μάριου ήταν η πατρίδα του η χωρισμένη στα δυο:


Στίχοι: Νεσιέ Γιασίν
Μουσική: Μάριος Τόκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν' αγαπά
λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν' αγαπά
έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά
έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά

Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο
η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο
ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν' αγαπώ;
ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν' αγαπώ;


Από ένα παιδί τραγουδισμένο. Το τραγούδι σταθμός στο δράμα της Κύπρου, της βασανισμένης πατρίδας του Μάριου Τόκα, που κι εμείς πολύ αγαπήσαμε.

Απάντηση δεν μπόρεσε να βρει ο καλός μας Μάριος. Δεν πρόλαβε... Κι αυτό μας πονάει ακόμη περισσότερο. Και το ίδιο μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε με όποιον τρόπο και όση δύναμη έχει ο καθένας για να δούμε αυτόν τον τόπο πάλι ενωμένο. Και τότε, Μάριε, θα πάμε εκεί, στα χώματα που σε γέννησαν, να σου τραγουδήσουμε την απάντηση. Υπόσχεση ακριβέ μας. Αυτή σου δίνουμε τούτη την ώρα την αναστάσιμη που η πικρή είδηση του θανάτου σου τη σκοτείνιασε. Και μ' αυτή βρίσκουμε δύναμη να αντέξουμε τον πρόωρο χαμό σου.



Δεν είναι δύσκολο να το πιστέψεις αυτό, Μάριε. Είναι μεγάλη η αγάπη μας και πολλοί αυτοί που σε αγαπούν. Γιατί ήταν πολλά και μεγάλα κι αυτά που εσύ μας χάρισες...


Στη Σαλονίκη, στα τραγούδια σου και στην καρδιά μας!

Εκεί θα σε αναζητούμε κι εκεί θα ζεις παντοτινά

Μάριε...

Ο πατέρας της καπετάνισσας

Πάει τώρα λίγος καιρός που γνώρισα δυο νέα κορίτσια που σπουδάζουν καπετάνισσες. Για μένα που έχω σχεδόν τριάντα χρόνια αποφοιτήσει από την ίδια σχολή η συγκίνηση είναι τεράστια. Ούτε και υπάρχουν οι λέξεις για να περιγράψουν τα συναισθήματα. Συναισθήματα που ως φαίνεται είναι αμοιβαία γιατί και οι δυο καπετανοπούλες με έχουν υιοθετήσει για ... μαμά τους.


Το καράβι που ταξιδεύει η μικρή μου "κόρη".

"Μελινάκι, πάντα μπουνάτσες! που λέει και η αδερφούλα σου... "


Παιδιά εγώ δικά μου δεν έχω. Και μαμά δεν αισθάνομαι. Ο ψυχικός σύνδεσμος που μας ενώνει, κι έχω προσπαθήσει να το εξηγήσω και στις ίδιες, δεν είναι μητέρας και παιδιού... Είναι άλλο δέσιμο και άλλο ταξίδι, για κείνες στο μέλλον και για μένα στο παρελθόν, του ίδιου του εαυτού μας. Τις βλέπω, τις ακούω, και λέω "κάτι μου θυμίζει αυτό"... Καθώς αυτό το κάτι στέκεται άγνωστο στις διαστάσεις του και νησί απάτητο από πόδι ανθρώπου, τις λέω κι εγώ κόρες μου, καπετάν κόρες μου, και όμοια τις ακούω να με λεν καπετάν μαμά... Μάλιστα, μετά τη συνάντηση της παλιάς με τη νέα γενιά, η ιδιότυπη αυτή οικογένεια απέκτησε και θείες, καπετάν θείες... Τονίζω όμως και ξεκαθαρίζω ότι ούτε εκείνες είναι παιδιά μας ούτε κι εμείς γονείς τους.


Το καράβι που ταξίδευε λίγο καιρό πριν η μεγάλη μου "κόρη"...



Κάποτε, παν λίγοι μήνες από τότε, μπήκε στο φόρουμ και μας άφησε ένα σχόλιο στο τσατ, μια αληθινή κόρη καπετάνισσας. Χριστούγεννα ήταν και θελήσαμε να δώσουμε ευχές στη μόνη καπετάνισσα της γενιάς μας που ακόμη βρίσκεται στους δρόμους της θάλασσας. Από τις 29 απόφοιτες μόνο η μία. Κι αυτή όχι στη γέφυρα. Λοστρόμος ο άντρας της κι εκείνη μαγείρισσα συνεχίζουν να κερδίζουν το αρμυρό ψωμί της θάλασσας με ένα μικρό καραβάκι που κάνει ταξίδια στη Μεσόγειο. Όπως και να 'χει όμως η Χρύσα ταξιδεύει και βλέπει ακόμη ανοιχτούς ορίζοντες την ώρα που εμάς η στεριά μας κρατάει δεμένες. Η χαρά μου ήταν τεράστια. Η κόρη της φίλης μου, που τη θυμόμουν μωράκι, μια νέα γυναίκα πια να μπαίνει και να μας αφήνει μήνυμα.

Κι αν εμείς, νιώσαμε έντονα κάποτε την ιδιαιτερότητα αυτού του επαγγέλματος, το ξεχωριστό και πρωτόγνωρο συναίσθημα να κάνεις μια δουλειά που όλος ο κόσμος τη θεωρεί αντρική, καταλαβαίνω πως άλλο τόσο παράξενο είναι για ένα παιδί να λέει πως η μάνα μου είναι καπετάνισσα. Κι όχι καπετάνισσα σύντροφος καπετάνιου... Αλλά θαλασσινή η ίδια.

Ακόμη και το μωρό της κολλητής μου, το Μαράκι, ετών πέντε, σαν είδε τις πρώτες φωτογραφίες που είχαμε ανεβάσει εδώ, να 'ναι καλά η μεγαλύτερη αδερφή της η Μίρκα που τα καταφέρνει με τον κόσμο του ίντερνετ, γύρισε έκπληκτη στη μάνα της και φώναζε: "Μαμά ήσουν καπετάνισσα;" Άσχετο, αλλά η Άννα, η μαμά της, ήταν και είναι καπετάνισσα. Τι σημασία έχει αν πάνε χρόνια που ξεμπάρκαρε; Καπετάνισσα και παλικάρι στάθηκε πάντα στη ζωή της και σε φουρτούνες χειρότερες κι απ' του Ειρηνικού. Κι εκεί, στη Σκάλα της Χαλκίδας που χρόνια τώρα ασχολείται με το εμπόριο ψαριών, δεν είναι λίγοι οι καπετάνιοι των ψαροκάικων που τη φωνάζουν μ' αυτό τον τίτλο τιμής: Καπετάν Άννα.

Κι όμοια θα μπορούσα να σας μιλήσω για πολλές άλλες καπετάνισσες. Που όταν οι ανάγκες της ζωής τις ξεμπάρκαραν, συνέχισαν να πλοιαρχεύουν στο καράβι της ζωής. Δεύτερο δέρμα το καπετανιλίκι κι εκείνο που μας δίδαξαν στη σχολή και μάθαμε αργότερα η καθεμιά μας στα καράβια: "Η δυνατή θέληση δαμάζει τις δυσκολίες"... Αυτό που κάποτε μας το έδωσαν θέμα έκθεσης στις εισαγωγικές μας εξετάσεις στην Εμποροπλοιάρχων. Κι εμείς πιάσαμε στιλό και χαρτί και αρχίσαμε να γράφουμε κι έπειτα όταν το μελάνι στράγγιξε και τέλεψε το χαρτί, συνεχίσαμε με το αίμα μας να χαράζουμε της ζωής μας την πορεία. Καπετάνισσες πάντα, πιστές στον παλιό μας όρκο να διαφεντεύουμε ανέμους και κύματα...

Κι αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι εκείνο το θέμα έκθεσης ήταν λιγάκι λάθος... Ή τουλάχιστον δεν έλεγε ολάκερη την αλήθεια. Προσπαθήστε να το διαβάσετε ανάποδα. Πώς δηλαδή οι δυσκολίες και οι αναποδιές και οι φουρτούνες χαλκεύουν το χαρακτήρα του ανθρώπου, είτε άντρας είναι είτε γυναίκα, και τον κάνουν βράχο και θεριό. Είναι το ίδιο μυστικό της αγωγής της αρχαίας Σπάρτης. Μια παιδεία που βάδιζε συντροφιά με τον παιδεμό. Που τάιζε με μέλανα ζωμό τα παιδιά της και τα έριχνε χειμώνα καιρό στον παγωμένο Ευρώτα. Και τους παρέδιδε στο τέλος την ασπίδα με τη φοβερή εντολή: Ή ταν ή επί τας.

Τέτοια ασπίδα παραλάβαμε κι εμείς σαν βγήκαμε στον πηγεμό για την Ιθάκη... Και δεν είναι που καμαρώνουμε για το δώρο μας, αλλά που αναρωτιέμαι τόσα χρόνια μετά ποιος ήταν εκείνος που μας την παρέδωσε... Ναι, αυτό είναι το ερώτημα. Ήταν οι μανάδες μας; Μα εκείνες δεν ήταν καπετάνισσες. Τουλάχιστον όχι καπετάνισσες των καραβιών...

Πρωτοχρονιά του 83 θυμάμαι... Λίγους μήνες πριν άφησα για πάντα τα καράβια. Τα άφησα δεν είναι η σωστή λέξη. Η ανεργία με άφησε ξέμπαρκη κι εγώ έψαχνα άλλους δρόμους πια να βγάλω το ψωμί μου. Τότε ήταν που έλαβα δώρο από τον πατέρα μου, δε θυμάμαι πια τι ακριβώς, αλλά με μια αφιέρωση που δε λησμόνησα ποτέ. Στίχοι ήταν από το Βασίλη Βασιλικό:

"Καπετάνισσα με ένα τσεμπέρι στο κεφάλι, πολεμόχαρη, πως θα παλέψεις στη ζωή σου μοιάζεις να λες, σ' όποιες αντιξοότητες, πως θα βάλεις μπουρλότο σε ναυαρχίδες."

Θυμάστε το τραγούδι του Καββαδία; "Γιε μου πού πας; Μάνα θα πάω στα καράβια!" Ε, λοιπόν με εμάς, που δεν ήμασταν γιοί, τα πράγματα έγιναν ανάποδα. "Κόρη πού πας; Πατέρα θα πάω στα καράβια!"

Κι αν οι μανάδες αιώνες τώρα ξεπροβοδίζουν γιους στα πέλαγα, για τους πατεράδες ο ρόλος αυτός ήταν πρωτόφαντος. Κάπου κάποτε είχα και έλεγα γελώντας ένα τραγούδι... Πραγματικό και υπαρκτό και σε στίχους Μανόλη Αναγνωστάκη:


"... Θεόφιλε, Θεόφιλε
η κοινωνία όφειλε
να κάνει που και που στραβά τα μάτια
Θεόφιλε, Θεόφιλε,
η κοινωνία όφειλε,
σε μας που ζήσαμε ζωή όλο κεσάτια.

Η κόρη σου φοιτήτρια
κι' ο γιός σου ανθυποπλοίαρχος
..."

Αχ, γέλιο που έκανα με τούτο το τραγουδάκι. Γέλια έως δακρύων. Γιατί οι Θεόφιλοι είναι λίγοι και ακόμα λιγότεροι στα τραγούδια... Μα ο δικός μου πατέρας που ήταν Θεόφιλος, έτυχε στον αντίποδα εκείνου που ο ποιητής σμίλεψε... Ο γιος του ήταν ο φοιτητής και η κόρη του η ανθυποπλοίαρχος. Ατύχησες αγαπημένε μου ποιητή... Εμένα όμως μου χάριζες απίθανη ευτυχία κάθε φορά που άκουγα τις ρίμες σου. Και σαν έφτανε η επωδός φώναζα παράφωνα αλλά πολύ πιο δυνατά από τον τραγουδιστή το τραγούδι της δικής μου ζωής:

"Ο γιος σου είναι φοιτητής κι η κόρη ανθυποπλοίαρχος..."

Γιατί η κοινωνία όφειλε να σταματήσει πια να κάνει τα στραβά τα μάτια... Και να δει πως κάποιοι Θεόφιλοι γέννησαν καπετάνισσες. Και όταν η ώρα ήρθε δεν τις σταμάτησαν από το δρόμο τους. Με όση γενναιότητα και κόστος ψυχής χρειάζεται... Ναι, από όσο σκέφτομαι και το δικό μου "Θεόφιλο" αλλά και όλους τους άλλους "Θεόφιλους" των φιλενάδων μου, οι πατεράδες μας ήταν εκείνοι που σταθήκαν στο ακρογιάλι και μας κούνησαν έμπιστα μαντίλι όταν πήραμε τη μεγάλη απόφαση. Και ξέρουν όλοι τι δεσμός βαθύς υπάρχει ανάμεσα πατέρα και κόρη. Αν όχι μεγαλύτερος τουλάχιστον ο ίδιος με εκείνον που κρατά δεμένο με λώρο ομφάλιο τη μάνα με το γιο. Όμως οι πατεράδες δεν τίκτουν, γεννούν. Και οι δεσμοί τους με τις κόρες τους δόθηκαν αρχετυπικά σε κείνο τον παλιό μύθο του Δία και της κόρης Αθηνάς. Δεν είναι του σώματος και της βιολογίας, είναι της σκέψης και του νου και της συνείδησης... Σαν και τη σκέψη και το κεφάλι του Νεφεληγερέτη που γέννησε την αρχαία θεά.

Σήμερα ανοίγοντας τον υπολογιστή αφορμή μου χαρίστηκε απρόσμενη να θυμηθώ όλες αυτές τις ξεχασμένες μνήμες. Ήταν ένας άλλος "Θεόφιλος" ή πιο σωστά κάποιος Διονύσης που άφησε στη Γέφυρα του Homa Educandus το παρακάτω μήνυμα:


Αγαπητή Δανάη αυτά τα στιχάκια τα έφτιαξα για μια άλλη Δανάη την κόρη μου, που τώρα ταξιδεύει σαν δόκιμος πλοίαρχος στις θάλασσες του Ειρηνικού Ωκεανού. Το αφιερώνω και σε σας…



Η τέχνη λεν του Ποσειδώνα
χιλιάδες έχει μυστικά
υπομονή θέλει κι αγώνα
μα αυτά δεν είναι αρκετά

Του ναυτικού όποιος λάχει μοίρα
θε να ‘χει θάρρος και αντοχή
γιατί του ωκεανού η αλμύρα
χαράκια κάνει την ψυχή

Κι οποίος σπουδάσει το ταξίδι
σε νηνεμία και καιρό
πάντοτε εκεί θα κατά-λήγει
θα ναι η ζωή του το νερό

Μα εκεί στις θάλασσες που είσαι
σ’ άγνωστα μέρη αλαργινά
αυτά τα λόγια να θυμάσαι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά

Τον Οδυσσέα στο στοχασμό σου
δάσκαλο να ‘χεις κι οδηγό
η πονηριά του φυλαχτό σου
να σε φυλά απ το κακό

23 Απρίλιος 2008 2:02 πμ


Βάλσαμο οι στίχοι του άγνωστου Διονύση. Και μεγάλο το ευχαριστώ μας που τους αφιερώνει και σε μας. Ανταποδίδουμε κι εμείς στέλνοντας το ευχαριστώ σε όλους τους πατεράδες μας. Εμείς που δίπλα στις μανάδες μας και στα παιδιά της η κάθε μια έχουμε καπετάν μανάδες και καπετάν κόρες... έχουμε μόνο ένα θρόνο για τον πατέρα. Τον ένα και μοναδικό και ξεχωριστό ανάμεσα στους πατεράδες όλου του κόσμου: Τον πατέρα της καπετάνισσας!

Και κοίτα και ένα περίεργο τελευταίο... Δανάη και Δανάη... Τον ξέρετε το μύθο της; Της βασιλοπούλας από το Άργος, της κόρης του Ακρίσιου και μάνας του Περσέα που σκότωσε τη φοβερή Μέδουσα και έπειτα και τον παππού του; Λοιπόν, όλο εκείνο το αίμα και το κακό ξεκίνησε από έναν πατέρα που πέταξε την κόρη του στη θάλασσα μέσα σε μια κάσα κλειστή και με "ελπίδα" να την καταπιούν τα κύματα. Ακρίσιος... τι περιμένεις; Δίχως νου και κρίση... Ε, ξόρκι και ξαβάσκαμα του τραγικού αρχαίου μύθου στάθηκαν οι πατεράδες οι δικοί μας. Που όχι με κατάρες αλλά με ευχές και καμάρι μας έστειλαν στη θάλασσα. Να την ταξιδέψουμε και να την κατακτήσουμε. Να βάλουμε μπουρλότα σε ναυαρχίδες και θηλυκοί Οδυσσείς να φτάσουμε η κάθε μια στην Ιθάκη της. Αυτή η δική τους πίστη φώλιασε στις ψυχές μας και στα δικά τους μάτια, στα μάτια του πατέρα, η κάθε μια θέλησε να αποδείξει το "ταν ή επί τας". Και για να βρει αντίκρισμα ο λόγος του ποιητή:

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Ο Περσέας τώρα δε θα χρειαστεί το κεφάλι της Μέδουσας. Γιατί Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες δεν κουβαλά η Δανάη... Μόνο την ευχή, την ευχή του πατέρα. Και να ξέρετε... Αν δεν είναι μεγαλύτερη από της μάνας, είναι τουλάχιστον όμοια στη δύναμη που δίνει στις ψυχές για να νικούνε όλους τους άγριους Ποσειδώνες... σε θάλασσα και σε στεριά. Μ' αυτή την ευχή και μεις κινήσαμε το μεγάλο ταξίδι για την Ιθάκη μας. Και ήταν η ευχή τους φυλαχτό και οδηγός στις τρικυμίες. Η ευχή του πατέρα. Του πατέρα της κάθε καπετάνισσας!

Η απεργία της ΔΕΗ τελείωσε, οι διακοπές ρεύματος συνεχίζονται!




Μπορεί η απεργία της ΔΕΗ να τελείωσε, αλλά εμείς συνεχίζουμε να βλέπουμε το ρεύμα με το κυάλι... Κι εδώ βεβαίως ουδεμία ευθύνη έχουν οι εργαζόμενοι. Το ποιος την έχει, δύσκολο να σας το πω αφού και κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη.

Η ταλαίπωρη περιοχή είναι η Άνω Νέα Σμύρνη στην Αττική. Προχτές είχαμε αιφνιδιαστική διακοπή για περισσότερο από μια ώρα... Κάναμε κουράγιο, αυτά συμβαίνουν, και δεν είπαμε τίποτε. Σήμερα όμως το σκηνικό αγρίεψε. Από το πρωί η τάση ήταν σχεδόν στο μηδέν...

Τους παίρνουμε τηλέφωνο. Μην ανησυχείτε, έχουν έρθει τα παιδιά και σε λίγο θα έχετε ρεύμα. Κουράγια ξανά εμείς... Συμβαίνουν αυτά!

Περνάει μία ώρα, πουθενά το ρεύμα. Ξαναπαίρνουμε τηλέφωνο. Τα ίδια... Έχουμε ζημιά, σε μια ώρα το πολύ θα έχετε ρεύμα!

Ξανά κουράγιο. Και τι να κάνουμε; Μπορούμε να κάνουμε και τίποτε άλλο; Τουλάχιστον την άλλη φορά να φροντίσουμε να έχουμε γκαζάκι για να πιούμε και κανένα καφεδάκι της παρηγοριάς...

Περνά κι άλλη μια ώρα και το κουράγιο μας αρχίζει να παρουσιάζει προβλήματα τάσης. Ξανά τηλέφωνο. Είναι μεγάλη η ζημιά! Χρειάστηκαν τρεις ώρες για να καταλάβουν ότι είναι μεγάλη; Και τι ζημιά, τους ρωτάμε; (Τουλάχιστον να ξέρουμε τι μας συμβαίνει...) Έσπασαν μονωτές υψηλής τάσης!!!

Δεν ξέρω να σας πω αν αυτά συμβαίνουν... ξέρω μόνο ότι το σπίτι χωρίς ρεύμα σήμερα είναι κόλαση. Σου κόβονται τα χέρια. Δυστυχώς έτσι την έχουμε καταντήσει τη ζωή μας. Όλα στηριγμένα στο ρεύμα. Από δουλειές μέχρι επικοινωνία και ψυχαγωγία... Τουλάχιστον αν μας το είχαν πει από την αρχή τι θα τραβάγαμε πρωινιάτικα Κυριακής, θα παίρναμε τους δρόμους να δούμε και λίγο ήλιο. Δε θα καρτερούσαμε κλεισμένοι στο διαμέρισμα για να φουρνίσουμε το φαΐ...

Τελικά είδαμε το φως στις 12 το μεσημέρι. Τέσσερις ώρες χωρίς ρεύμα. Με τις υγείες μας και Καλή Κυριακή!!!

Φρίκη ανείπωτη: Ανατίναξαν γάτα!

Η απίστευτη είδηση με τη φρίκη που δε χωράει σε ανθρώπινο νου έρχεται δυστυχώς από την Κύπρο. Από έναν τόπο που αγαπάμε ιδιαίτερα και που μόνο κάτι τέτοιο δε θα περιμέναμε ποτέ να συμβεί εκεί.

Μόλις λίγες μέρες νωρίτερα κάναμε λόγο για μια Κτηνωδία σε άλλον τόπο, με ξένους ανθρώπους. Κι έπειτα πιάσαμε και ανεβάσαμε λουλούδια και απρίληδες και συννεφούλες για να σκεπάσουμε όσα πληγώναμε τα μάτια μας και την ψυχή μας. Το θύμα εκεί ήταν ένα σκυλί. Τώρα είναι η σειρά μιας γάτας. Μια έγκυος γάτα, σημειώνει ο Φιλελεύθερος...

Ανατίναξαν μια γάτα!!! Το καταλαβαίνετε αυτό; Χωράει στο νου σας; Με κροτίδες! Και τα αγέννητα γατάκια της!!! Μην περιμένετε περιγραφή. Αναπαραγωγή του φρικαλέου τρόπου δε θα κάνουμε. Καταγγέλλουμε μόνο το περιστατικό με όλη τη δύναμη της φωνής μας.

Και πολύ λίγο μας παρηγορεί που η κυπριακή εφημερίδα προσπαθεί να γλυκάνει τις εντυπώσεις αναφέροντας πως τα μικρά παιδάκια της περιοχής αντέδρασαν για το έγκλημα:

"Στον αντίποδα της φρίκης και της απαράδεκτης συμπεριφοράς από μερίδα νεαρών ατόμων στο Δασάκι της Αχνας, 49 παιδάκια της κοινότητας έστειλαν χθες το μήνυμα ότι αυτά όταν θα μεγαλώσουν δεν θα έχουν καμιά σχέση με κακές συμπεριφορές σε βάρος ζώων και δημόσιας περιουσίας.

Τα παιδάκια του Δημόσιου Νηπιαγωγείου Δάσους Αχνας, συγκεντρώθηκαν από νωρίς το πρωί στο πάρκο και κρατώντας μαύρα σακούλια έκαναν το χώρο «λαμπίκο». Μάζεψαν όλα τα σκουπίδια που άφησαν εκεί κάποιοι άλλοι και υποσχέθηκαν στον κοινοτάρχη Γεώργιο Τσαππή, ότι μια απ' αυτές τις μέρες θα τον βοηθήσουν να ποτίσει τα δεντράκια που φύτεψε η κοινότητα για επέκταση του πρασίνου στο συνοικισμό."


Μπράβο στα παιδάκια του Νηπιαγωγείου, μπράβο και στον κοινοτάρχη. Αλλά... δε μας βοηθά καθόλου να ξεχάσουμε το φριχτό περιστατικό. Ούτε μετριάζεται ο αποτροπιασμός μας. Και θλιβόμαστε ιδιαίτερα που κάτι τέτοιο συνέβη στο συγκεκριμένο χωριό. Ένα χωριό προσφύγων... Που αν μη τι άλλο θα περιμέναμε το δράμα του ξεριζωμού να τους κάνει όλους πιο ευαίσθητους απέναντι σε κάθε αδύναμο, άνθρωπο ή ζώο.

Την ιστορία του τόπου μπορεί κανείς να τη διαβάσει στη σελίδα κάποιων άλλων παιδιών του χωριού: Άχνα Από κει αντιγράφουμε το παρακάτω:

"Οι Αχνιώτες είναι άνθρωποι που όχι απλώς αγαπούν τα γράμματα και τη μόρφωση, τις Τέχνες και τον αθλητισμό, αλλά και διακρίνονται σ’ αυτούς τους τομείς ."

Ωραία τα λόγια... αλλά ... Και με αφορμή μια ακόμη παράγραφο από το σχολικό σάιτ των παιδιών της Άχνας:

"Η μεγάλη εκκλησία της Άχνας είναι αφιερωμένη στην Αγία Μαρίνα, της οποίας τα εγκαίνια έγιναν το 1912 . Στο χωριό κατοικούσαν μόνο Έλληνες γιατί λέγεται ότι η Αγία Μαρίνα δεν άφηνε Τούρκο να «κοστερκάσει» , δηλαδή να μείνει για 24 ώρες μέσα στο χωριό. Παρουσιαζόταν στον ύπνο του και τον πατούσε στην κοιλιά και τον εξανάγκαζε να φύγει."

Ευχόμαστε η Αγία Μαρίνα τα ίδια να κάνει και με τα ανθρωπόμορφα τέρατα που ντρόπιασαν όχι μόνο τον τόπο τους αλλά και κάθε άνθρωπο. Αν και θα έπρεπε ήδη να το έχει κάνει από μόνη της... Εκτός και αν μέσα από τη λαϊκή δοξασία επιβιώνει παρερμηνευμένο και με ρατσιστικές προεκτάσεις το "Πας μη έλλην βάρβαρος" κι αδυνατούν οι κάτοικοι του τόπου να δουν πως δε φταίει η εθνικότητα ενός ανθρώπου σε τίποτα αλλά ο χαρακτήρας του και μόνο. Διότι φαίνεται να αγνοούν πως όταν τέτοια διδάσκουν σε ένα παιδί, αγίες που πατούν στην κοιλιά ανθρώπους μόνο και μόνο γιατί ανήκουν σε άλλο έθνος, θα έρθει η ώρα που τα παιδιά αυτά θα ορμήσουν και τα ίδια σε κοιλιές... ανθρώπων και ζώων... και δε θα λογαριάσουν ακόμη και την κοιλιά που κυοφορεί νέες ζωές.

Αντί λοιπόν για μαύρες σακούλες που κάνουν "λαμπίκο" τα παρκάκια, ας ξελαμπικάρουν τις αξίες και τα ιδανικά με τα οποία διαπαιδαγωγούν τους νέους του τόπου. Που το μεγάλο κρίμα είναι πως φέρει ένα όνομα βαρύ και μια ιστορία πανάρχαια:

"Το όνομα του χωριού προέρχεται από τη λέξη άνθινα, που σημαίνει ανθοφόρα κτήματα. Η ονομασία λοιπόν εξελίχτηκε από άνθινα –άνθνα- άνθα –Άχνα.

Μια άλλη εκδοχή θέλει την Άχνα να παίρνει το όνομά της από το όνομα της θεάς Αθηνάς. Αθηνά-άθνα- Άχνα

Υπάρχει και μια τρίτη άποψη που υποστηρίζει ότι το όνομα του χωριού βγαίνει από τη λέξη άχνη ,που σημαίνει δροσιά(Ατμός που αναδύεται κατά την εξάτμιση).

Η ιστορία του χωριού αρχίζει το 750 π.Χ. Στην Άχνα έγιναν ανασκαφές κατά το 1882, τέσσερα χρόνια δηλαδή μετά που πέρασε το νησί από τα χέρια των Τούρκων στα χέρια των Άγγλων. Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως πάρα πολλά ευρήματα : τα ιερά της Αφροδίτης , της Αρτέμιδος, του Απόλλωνα και Πάνα, αρχαίους τάφους , πολλά ειδώλια σε τερακότες που βρέθηκαν σε τεμένη της ελληνιστικής εποχής και άλλα κτερίσματα. Τα χρυσά κτερίσματα και τα πολλά περιδέραια που έχουν στο λαιμό τους τα γυναικεία ειδώλια μαρτυρούν ότι η Άχνα θα ήταν μια αξιόλογη και πλούσια πολιτεία. Τα περισσότερα ευρήματα έχουν πάει στο Βρετανικό Μουσείο και μερικά στο Κυπριακό Μουσείο στη Λευκωσία."


Φευ... εκεί που κάποτε λατρεύτηκε η εμορφιά και το φως και όλο το ελληνικό πάνθεο που δήλωνε το σεβασμό του ανθρώπου στη φύση, σήμερα ρέει ορμητικός ο Καρακόσιη (μαύρος χειμώνας σημαίνει στα τούρκικα) και μαυρίζει και παγώνει τις καρδιές... Και βάζει τα σύμβολα της νέας θρησκείας, μιας θρησκείας που ευαγγελίστηκε την αγάπη, να πατάνε κοιλιές... Κι ακόμη και την Παναγιά του τόπου την έχει επονομάσει: Τραχειά!!!

Ε, να απορεί κανείς δεν είναι που εκτραχύνθηκαν στο τέλος και οι νέοι τους...

Ναι, θα ξαναπούμε μπράβο στα νηπιάκια και σε όσους φρόντισαν να τα ξεσηκώσουν για το έγκλημα, αλλά δε φτάνει. Βαθύτερα θα πρέπει να σκύψουν οι μεγάλοι του χωριού και να βρουν τις αιτίες. Και μια και λένε πως το βαφτιστικό του τόπου κρατάει από την Αθηνά:


Συν Αθηνά και χείρα κίνει!


Και όχι συν νηπίω...

Εμείς πάντως για τα παιδάκια και μόνο της Άχνας στέλνουμε - μέρες που έρχονται - ετούτη την καρτούλα:



με τις καλύτερες ευχές μας και την ελπίδα να μην ξεχάσουν την υπόσχεση που έδωσαν!




Κι ήρθε κι ο Απρίλης, αχ καρδούλα μου...

Έστησε ο έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη...

Διονύσιος Σολωμός



Κι έρχεται ο Απρίλης αχ καρδούλα μου
να κι ο Μάης συννεφούλα μου.
Δίχως τραγούδι, δάκρυ και φιλί
δεν είναι άνοιξη φέτος αυτή.

Συννεφούλα, συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ
και τριγύρνα μ'όσους θέλεις κάθε βράδυ.
Δεν αντέχω, δεν αντέχω, άλλο να 'μαι μοναχός
μ'αγαπάς τη μια κι ας με ξεχνάς την άλλη ...

"υψώνω την καρτερία σου στον ουρανό κατάκορφα
απρίλη μήνα και φωνάζω
ecce homo"

Δ. Λιαντίνη, "ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ", σ. 25

Απρίλη μου, Απρίλη μου ξανθέ
και Μάη μυρωδάτε, καρδιά μου πώς αντέ-
Καρδιά μου πώς, καρδιά μου πώς αντέχεις
μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές...


Κτηνωδία...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΕΦΤΑ ΣΕ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ:



Τετάρτη, 9 Απρίλιος 2008

Όταν ο άνθρωπος γίνεται πιο ζώο κι από τα ζώα...


Αίσχρό βίντεο. Απάνθρωπο. Δεν έχω νιώσει πιο άσχημα για την ανθρώπινη φύση μου.

Στο όνομα της τέχνης βάψαν τα χέρια τους με αίμα.

ΟΤΑΝ Η ΤΕΧΝΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΤΗΝΩΔΙΑ

Θερμή παράκληση προς όλους να υπογράψουν.

******

Το 2007 ,ο Guillermo Vargas Habacuc, ένας ξεφτιλισμένος 'καλλιτέχνης' , πήρε ένα αδέσποτο σκυλί, το έδεσε με ένα κοντό σχοινί στον τοίχο μιας Γκαλερύ 'τέχνης' και το άφησε να πεθάνει αργά απο την πείνα και τη δίψα. Για αρκετές μέρες, ο δημιουργός αυτής της απίστευτης βαρβαρότητας και οι επισκέπτες αυτής της Γκαλερύ 'τέχνης' στάθηκαν απαθείς θεατές της αγωνίας του δύστυχου ζώου,μέχρι που τελικά πέθανε από την εξάντληση αφού πρώτα βίωσε μια επίπονη, παράλογη και αδιανόητη δοκιμασία.

ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΡΑΓΙΚΟ ???

Δεν είναι μόνο αυτό: η αξιότιμη Biennale κεντρικής αμερικής πήρε την αισχρή απόφαση , οτι η κτηνωδία που έκανε αυτό το υποκείμενο πρόκειτε για τέχνη , και κάλεσε τον Guillermo Vargas Habacuc να επαναλάβει την κτηνωδία του επισήμως στην Biennale του 2008.

ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ!!!

Υπογράψτε εδώ: http://www.petitiononline.com/13031953/petition.html , δε χρειάζεται να πληρώσετε, ούτε να υπογράψετε, αξίζει τον κόπο, να απαιτήσουμε το υποκείμενο αυτό να μην χρήζει καμίας εκτίμισης ούτε να αποκαλείται καλλιτέχνης για τη βάναυση πράξη του, και για την ευχαρίστηση και την απάθειά του με τον πόνο του άλλου..

Είναι πολύ εύκολο, διαρκεί μόνο 10 δευτερόλεπτα και είναι αξιόπιστο!


ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΕΙΛΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΠΑΦΕΣ ΣΑΣ.

Μπορούμε να αντιδράσουμε όμως, ψηφίστε κι εσείς εναντίον του ..."αρτίστα"
εδώ: http://www.petitiononline.com/13031953/petition.html


(Πηγή είδησης δημοσίευση στο φόρουμ Homa Educandus ΟΤΑΝ Η ΤΕΧΝΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΤΗΝΩΔΙΑ)

_________________


ΣΧΟΛΙΟ: Να πω την αλήθεια, δεν άντεξα να δω αυτό το βίντεο. Αρκέστηκα στην ανατριχιαστική περιγραφή. Λίγο όμως αργότερα, και χωρίς να γνωρίζω τι θα έβλεπα, έπεσα σε ένα ακόμη βίντεο... Μπορεί να απέχει παρασάγγας από τη βαρβαρότητα που διαβάσατε παραπάνω, αλλά και πάλι έχουμε τον άνθρωπο να φέρνεται στα ζώα με ζωώδη συμπεριφορά. Κι εδώ το αποκρουστικό είναι η κατάπτωση του ανθρώπου. Το ζώο δε δολοφονείται... Ο άνθρωπος, ή πιο σωστά, μια ομάδα νεαρών ανθρωποειδών, "παίζουν" με ένα άτυχο ζωάκι βγάζοντας στην επιφάνεια τις μακρινές καταβολές της ζούγκλας: Ο ισχυρός που τσαλαπατά τον αδύναμο...




Η φίλη που πρωτοανέβασε αυτή την είδηση στο φόρουμ του Εντουκάντους, σημείωσε ανάμεσα στα άλλα:

"Με τέτοιες ειδήσεις να ξεκινάς τη μέρα σου κάθε πρωΐ και μετά να αναρωτιέσαι γιατί έφυγε ο Λιαντίνης... Έχω μείνει άφωνη από την κτηνωδία. Μου θυμίζει ένα σκυλί που βρήκα κάποτε δεμένο με λάστιχο του νερού, παρατημένο σ'ένα βουνό για να πεθάνει. Και μετά να ψάχνεις να βρεις δύναμη ν'αντέξεις..."

Να βρεις δύναμη να αντέξεις... Να αντέξεις τι; Να ήταν μόνο τα ζώα... Να ήταν μόνο οι καλλιτέχνες... Να ήταν μόνο οι νέοι μας που δε βρήκαν τίποτε άλλο να παίξουν από το να γελοιοποιούν ένα μικρό ζωάκι...

Πονάει σήμερα η ψυχή μου. Και όχι για ζωάκι. Σας είπα, εγώ αυτό το βίντεο δεν άντεξα να το δω... Και το άλλο βίντεο με πόνεσε που έτσι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Με πόνεσε όπως πονά τον καθένα που έχει μεράδι ευθύνης σ' αυτό. Ως μεγαλύτερος. Ως υπόχρεος απέναντι στη νέα γενιά. Δεν είμαστε εμείς στο μέγεθος ενός Λιαντίνη που ύψωσε σε ύψη αξεπέραστα τη διαμαρτύρηση για το έγκλημα σε βάρος της αθώας νέας γενιάς.

Έξοδο... έτσι ονόμασε ο ίδιος τον τρόπο της διαμαρτυρίας του. Έξοδο σαν την έξοδο που σαν σήμερα, σαν απόψε, στις 10 του Απρίλη του 1826, πραγματοποίησαν οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Μεσολογγιού. Εκείνοι οι γίγαντες ψυχής που έφαγαν - έτσι λένε οι ιστορικές πηγές - ως και ποντίκια, για να κρατήσουν ψηλά την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Τα έφαγαν... Δεν τα σκότωσαν. Δεν τα βασάνισαν για το κέφι τους... Πόσο μακριά είμαστε σήμερα από εκείνους τους ανθρώπους; Πέθαναν εκείνοι για να ζήσουμε εμείς; Τι ειρωνεία...

Μου έτυχε σήμερα ο κλήρος να μείνω "φύλακας" ενός παιδιού που το "ξέχασαν"... Ένα παιδί από εκείνα που η φύση τα αδίκησε και οι άνθρωποι τα ξανααδικούν με την αδιαφορία τους και όχι μόνο. Και όμως αυτό το πλασματάκι κατάφερε μέσα στη λίγη ώρα που μείναμε μαζί να με κάνει λιώμα. Η δίκαιη πρώτα διαμαρτυρία που τον ξέχασαν... Που μπερδεύτηκαν οι δικοί του για την ώρα που σχόλαγε. Όσο και αν φαίνεται παράξενο, καταλάβαινε την αλήθεια. Κι ας έλεγα εγώ διάφορα για να τον ηρεμήσω. Ξεχνάς μωρέ το παιδί σου; Το ξεχνάς όταν τόσο πολύ έχει ανάγκη από προστασία;

Κι έπειτα έπιασε με τα ανακατεμένα του λογάκια και μου άνοιγε τη μικρή ψυχούλα του... Την αθώα και την αδύναμη. Κάποια παρεξήγηση στην αυλή... Τον πείραξαν άλλοι, τον κορόιδεψαν... Μα δεν τον πίστεψε η δασκάλα... Και του τράβηξε το μαλλί. Κάθου και άκου ένα τέτοιο πλασματάκι να σου διαμαρτύρεται γιατί να του τραβήξει το μαλλί. Και μετά, γύρνα σπίτι σου και συνέχισε ήρεμα τη ζωή σου. Σαν να μην τρέχει τίποτα. Ε, μωρέ, και τι έγινε; Για λίγες τρίχες που τραβήχτηκαν; Για τρίχες θα μιλάμε τώρα;

Κάποια στιγμή φάνηκε ο πατέρας. Με σαράντα λεπτά καθυστέρηση... Σουλατσάριζε στο πεζοδρόμιο απέξω. Σιγουρεύτηκα πως ΑΠΛΩΣ μπέρδεψε την ώρα. Τι να του πεις; Δεν είπα τίποτε. ΑΠΛΩΣ οδήγησα στο παιδί στην αυλόπορτα. Ε, και τι έγινε; Άνθρωποι είμαστε... Ξεχάστηκε ο χριστιανός... Ναι! Είναι κι αυτό μια απάντηση. Και τι θα άλλαζε αν έλεγα κάτι; Το έχω ξαναδεί το έργο και βρήκα και το μπελά μου. Γιατί, είπαμε, άνθρωποι είμαστε. Συμβαίνουν αυτά. Συμβαίνουν όμως τόσο συχνά που είναι να απορείς. Τι είδους άνθρωποι είμαστε πια; Και σε τι εποχή ζούμε; Τι καινούριος μεσαίωνας είναι τούτος;

Για τα ζωάκια που διαμαρτύρονται οι φίλες μου... Σωστό! Να νοιαστούμε και για τα ζωάκια! Που γίναμε όμως οι ίδιοι ζώα; Πότε θα νοιαστούμε; Βλέπω το βατραχάκι στο βίντεο... και ζωντανεύει ο μικρούλης που του τραβήξανε τα μαλλάκια. Η ταπείνωση. Η βία του ισχυρού. Ο βιασμός της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας... που το νιώθει ακόμη και ένα βατραχάκι... Θυμάστε το παραμύθι με το βάτραχο που έγινε πρίγκιπας;

Έχω έναν τέτοιο πρίγκιπα. Δικό μου... Και είμαι περήφανη που το έζησα το θαύμα του μπροστά στα μάτια μου. Πάνε λίγες μέρες που ο πρίγκιπάς μου πέταξε την κορώνα του. Όχι, δεν του τράβηξαν μαλλιά. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να βιάσεις μια ψυχούλα... Πολλοί τρόποι να γκρεμίσεις εκείνο που έχτισε ο άλλος με θυσίες και υπομονή. Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Με τι κουράγιο να ξαναρχίσω; Από πού να αρχίσω; Στέκομαι και κοιτάω τα σχέδια της ζωής μου που βγήκαν όλα πλάνες. Πώς το λένε να δεις... Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης; Και πώς κάνεις έτσι πια μωρέ; Άντε καμιά φορά να μεγαλώσεις. Που έφτασες τα πενήντα και παιδιαρίζεις. Και δεν μπορείς να το χωνέψεις πως έτσι είναι ο κόσμος. Άφωνη από την κτηνωδία; Άφωνη! Αναζητώντας δύναμη να αντέξω; Αναζητώντας! Καμιά όμως απορία που ο Δάσκαλος διάλεξε την έξοδο. Μονόδρομος ήταν. Σαν το μονόδρομο που τέτοιες ώρες πήραν οι δύστυχοι του Μεσολογγίου...

Εγώ, όχι! Δεν είμαι Λιαντίνης. Ούτε Μεσολογγίτισσα είμαι. Μένω εδώ. Όσο αντέξω...



Άνοιξε η Λήδρας! Ιστορική μέρα για την Κύπρο


Μια ιστορική μέρα σήμερα για το πολύπαθο νησί της Αφροδίτης. Έπειτα από δεκαετίες άνοιξε επιτέλους ο εμπορικότερος δρόμος της πόλης, η οδός Λήδρας, ενώνοντας την ελεύθερη Λευκωσία με την κατεχόμενη.

Όλοι καταλαβαίνουν την τεράστια σημασία του γεγονότος και ειδικά όσοι έχουν περπατήσει το δρόμο αυτό στο παρελθόν νιώθουν βαθιά συγκίνηση από την είδηση που έκανε το γύρο του κόσμου. Το φρικτό συναίσθημα να φτάνεις σε στρατιωτικό φυλάκιο και να σου λένε ΑΛΤ! ενώ βαδίζεις στην καρδιά μιας σύγχρονης πόλης, δε θα το δοκιμάζουν πια οι άνθρωποι που θα περνάνε από κει.

Βέβαια το άνοιγμα της Λήδρας δε λύνει αυτόματα το Κυπριακό. Είναι όμως ένα θετικό βήμα που γέμισε ενθουσιασμό τους κατοίκους της Λευκωσίας ένθεν και ένθεν της πράσινης γραμμής.

Χιλιάδες άνθρωποι συνέρρευσαν σήμερα και από τις δυο μεριές της πόλης για να χαρούν το μεγάλο κατόρθωμα και να ενώσουν τα όνειρά τους για μια Κύπρο ενωμένη και πάλι. Από το σημερινό Φιλελεύθερο αναδημοσιεύουμε τα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα:


Λευκωσία: Με το άνοιγμα της διόδου της οδού Λήδρας πλήθος κόσμου πέρασε από τη μια πλευρά της Λευκωσίας στην άλλη, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που απλώς περπάτησαν τα περίπου εβδομήντα μέτρα της Πράσινης Γραμμής. Ανάμεσα σε αυτούς, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Γιώργος Βασιλείου, ο οποίος χαρακτήρισε το άνοιγμα της Λήδρας συμβολικό. «Συμβολίζει», είπε, «την αποφασιστικότητα των δύο κοινοτήτων να προχωρήσουν και να βρουν την λύση ώστε να επανενωθεί το νησί μας». «Αυτό που έγινε σήμερα», κατέληξε ο κ. Βασιλείου, «συμβολίζει ότι το τείχος θα πέσει». Ο πρώην Δήμαρχος Λευκωσίας Λέλλος Δημητριάδης χαρακτήρισε συγκινητική τη σημερινή ημέρα. «Αυτό που έγινε σήμερα», ανέφερε ο κ. Δημητριάδης, «είναι κάτι που πολεμούσαμε για χρόνια εγώ και ο Μουσταφά Ακιντζι». Ωστόσο, η διάνοιξη της Λήδρας δεν αποτελεί τη λύση του Κυπριακού τόνισε ο κ. Δημητριάδης και πρόσθεσε: «Το τείχος είναι εδώ, αυτό που έγινε σήμερα είναι μια ρωγμή και με τις πολλές ρωγμές το τείχος θα πέσει».

Συναισθήματα συγκίνησης εξέφρασαν και οι απλοί πολίτες αλλά και αρκετοί από τους καταστηματάρχες της περιοχής.

Ο Χρύσανθος Τροκκούδης καταστηματάρχης εδώ και 42 χρόνια στην περιοχή, ανέφερε ότι «το άνοιγμα της οδού Λήδρας είναι ό,τι καλύτερο για το καλό του τόπου». Εκφράζοντας τα αφάνταστα, όπως είπε, συναισθήματα χαράς που νιώθει σήμερα, ο κ. Τροκκούδης εξέφρασε την πίστη του στην προσέγγιση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Ο Τ/κ Σατίχ Αχμέτ από την Ομορφίτα, θυμάται όταν μετά το 1968 άνοιξε ο δρόμος στο πλαίσιο των συνομιλιών Κληρίδη - Ντενκτάς και η διέλευση επιτρεπόταν για τους Τ/κ που διατηρούσαν κατάστημα στην υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση Λευκωσία. «Πηγαινοερχόμασταν τότε, αλλά το 1974 έκλεισε ξανά ο Μακρύδρομος».

Κρατώντας στα χέρια του φωτογραφίες από το 1956 με Τ/κ και Ε/κ να εργάζονται στα ίδια μαγαζιά, ο κ. Αχμέτ θυμάται όλους τους Ε/κ φίλους του και δηλώνει συγκινημένος για τη σημερινή ημέρα.

Ανάμεσα σε αυτούς που πέρασαν στις ελεύθερες περιοχές, ήταν και ο 53χρονος Αχμέτ Τζαμάλ, ο οποίος δήλωσε ότι «θέλουμε να ανοίξουν περισσότεροι δίοδοι μέχρι που δεν θα υπάρχουν δίοδοι μεταξύ μας».

Η Τ/κ Ατιλέ Καμίλ 61 ετών από την Πάφο και η οποία τώρα διαμένει στην κατεχόμενη Λευκωσία, εξέφρασε την συγκίνηση της από τη σημερινή ημέρα ενώ είπε: «Θέλουμε να φύγουν τα οδοφράγματα και να είμαστε όπως ήμασταν παλιά».

Τους δρόμους που περπατούσε παλιά θυμήθηκε και ο 83χρονος Ε/κ Νίκος Γεωργιάδης. Ωστόσο, σημείωσε ότι «με το άνοιγμα της Λήδρας δεν λύεται το Κυπριακό, όλα εξαρτώνται από την Τουρκία».

Μια από τις πολλές και μικρές όμορφες στιγμές της σημερινής ημέρας, ήταν και η συνάντηση ενός Ε/κ και ενός Τ/κ λαχειοπώλη με τη Δήμαρχος Λευκωσίας Ελένη Μαύρου και τον λεγόμενο δήμαρχο της κατεχόμενης Λευκωσίας Τζεμάλ Μπολουτογλουλαρί, σε καφετέρια στις ελεύθερες περιοχές.

Οι δύο λαχειοπώλες, αντάλλαξαν στο τραπέζι της κ. Μαύρου και του κ. Μπολουτογλουλαρί, λαχεία, και δεσμεύτηκαν αν αυτά κερδίσουν, να δώσουν τα χρήματα για την πόλη τους.

Πηγή: ΚΥΠΕ

Αφιέρωμα στην Κατερίνα μας